Ο επίλογος πρέπει να γραφτεί στους δρόμους …

Η χώρα Ελλάς εάλω.
Το ΔΝΤ, ο πιο ανήθικος και ανυπόληπτος μηχανισμός του παγκόσμιου καπιταλισμού, με την συνεπικουρία του Ευρωπαικού διευθυντηρίου, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και την γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ , επέβαλε στην χώρα μας έναν χωρίς προηγούμενο οικονομικό και κοινωνικό ολοκληρωτισμό.

36 χρόνια μετά την κατάρρευση της χούντας των συνταγματαρχών ανδρείκελων των ΗΠΑ η νέα δικτατορία του ΔΝΤ ( πάλι υπό τον ολοκληρωτικό έλεγχο των ΗΠΑ) προκαλεί σοκ στη χώρα και ίλιγγο στο Λαό μας.

‘Αραγε ποιο ιστορικό προηγούμενο είχε στο μυαλό του ο Γ. Παπανδρέου που αποφάσισε – παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του – να προσφύγει στο ΔΝΤ και ποιο κοινωνικό μοντέλο , ποιας χώρας , και ποιο πρότυπο ζωής γοήτευσε τους «σοσιαλιστές» του και τους ενέπνευσε την φιλοδοξία ,να τα μεταφέρουν στην χώρα μας;

Οι αντίστοιχες «σωτήριες θεραπείες» που εφαρμόστηκαν στη Βενεζουέλα, στην Αργεντινή , την Ουγγαρία , την Τουρκία, την Πολωνία από το ΔΝΤ προκάλεσαν χάος και προσέδωσαν απόλυτα δικαιολογημένα στο ΔΝΤ τον τίτλο του κατά συρροή δολοφόνου.

Αποδιοργάνωση κρατικών δομών, κατάρρευση οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών , ταπείνωση των πολιτών , απόλυτη κυριαρχία της ιδεολογίας του χάους είναι τα αποτελέσματα από τη «θεραπεία»

Σήμερα αυτό το χάος έχει μεταφερθεί στη χώρα μας.
Η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία έχουν ήδη υποταχθεί στην ανελέητη απρόσωπη δικτατορία του ΔΝΤ

Στις Θερμοπύλες το 2010 δεν βρέθηκε κανένας να υπερασπιστεί την τιμή και την υπόληψη της χώρας και την αξιοπρέπεια του λαού μας.

Το παραδομένο από καιρό συνδικαλιστικό κίνημα και οι ενσωματωμένες ηγεσίες του στο σύστημα εξουσίας και στα πολιτικά μαγαζάκια, δεν έχουν την δυνατότητα να αντισταθούν επιδεικνύοντας το θάρρος και την αντίδραση που απαιτούν οι καιροί, επιβεβαιώνοντας την δειλία και την υποταγή τους.

Η από Καστελόριζου διθυραμβική πρωθυπουργική αναγγελία της προσφυγής στο Μηχανισμό Στήριξης και στο ΔΝΤ ανέδειξε την αποτυχία.

Την αποτυχία της κυβέρνησης να διαχειριστεί με όρους εθνικής αξιοπρέπειας το τεράστιο και απειλητικό πρόβλήμα της κρίσης του δανεισμού με το οποίο βρισκόταν αντιμέτωπη η χώρα ,αλλά και την αποτυχία της Ευρωπαικής ‘Ενωσης η οποία παρά τις διακηρύξεις της και την ανέξοδη ρητορεία των ηγετίσκων της, παραμένει βαθύτατα διχασμένη και απόλυτα αποστασιοποιημένη από το ουμανιστικό της παρελθόν.

Παρουσιάστηκαν τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερης έμπνευσης οικονομικά μέτρα στον εμβρόντητο Ελληνικό λαό όπως τα υπαγόρευσε το ΔΝΤ και το Ευρωπαϊκό διευθυντήριο από την πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση ( που διατυμπάνιζε το «χρήματα υπάρχουν») και τα οποία πρόθυμα και χωρίς κανένα αντίλογο υιοθέτησε η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου.

Στο όνομα ενός κόμματος που ήταν κάποτε σοσιαλιστικό, δηλαδή κίνημα κοινωνικής δικαιοσύνης , αλληλεγγύης , ελευθερίας και δημοκρατίας και που τώρα δεν είναι παρά μια θλιβερή καρικατούρα του

Με επιχειρηματολογία φορτισμένη από πατριωτικές κορώνες και φρασεολογία «επική» ο πρωθυπουργός προλόγισε στο υπουργικό του, συμβούλιο τα μέτρα που αποδομούν κοινωνικές κατακτήσεις και δημοκρατικές ελευθερίες.

Αρχαίος τραγικός χορός.

Η τραγική διακυβέρνηση του «καταλληλότερου» Σημίτη και του παραλία Καραμανλή στη συνέχεια, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι κληροδότησαν στην σημερινή κυβέρνηση, μια οικονομία παραπαίουσα ανάμεσα στην διεθνή κηδεμονία και την ολοκληρωτική κατάρρευση.

Όμως οι κληρονόμοι δεν δικαιούνται να επικαλούνται άγνοια της πραγματικής εικόνας της οικονομίας, γιατί γνώριζαν πάρα πολύ καλά τα ακριβή στοιχεία, και την δραματική αύξηση των ελλειμμάτων και το εκρηκτικό δημόσιο χρέος.

Ήξεραν. Αλλά το δέλεαρ της εξουσίας αποδείχθηκε πιο ισχυρό από την αλήθεια και την λογική.

Μετά τις εκλογές οι πολιτικοί χειρισμοί που ακολούθησαν, οι παλινωδίες και αλληλοαναιρούμενες αποφάσεις, η συστηματική προβολή στο εξωτερικό της εικόνας μιας οικονομίας «υπό κατάρρευση» , «τιτανικός», «στα πρόθυρα χρεοκοπίας» συνέβαλαν στην κερδοσκοπία των spread’s και την απόλυτη εθνική ανυποληψία..

Αλλά και η πολιτική διαχείρισης της απόφασης για τη δημιουργία του Μηχανισμού Στήριξης και κυρίως το καταστροφικό φλερτ με την ιδέα της προσφυγής στο ΔΝΤ που τελικά πραγματοποιήθηκε και που σήμερα αποτελεί τον βρόχο στο λαιμό του Ελληνικού λαού, στοιχειοθετούν τις σημαντικότερες ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης.

Η ελληνική τραγωδία έχει αρχίσει και εκτυλίσσεται δραματικά.
Και τώρα; τι μπορεί να γίνει;
 
ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ – ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Πρέπει να εκφραστεί η αγανάκτηση και η οργή απέναντι στην πολιτική που λεηλατεί τις ζωές μας
Στην κυνική τελετουργία της ολοσχερούς κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους κανένας δεν δικαιούται να μένει αδιάφορος

Γιατί, αν η επικινδυνότητα των κυβερνητικών επιλογών είναι αυταπόδεικτη, τότε η αντίδραση του λαού, τότε το χρέος των εργαζομένων και η στάση των συνδικάτων – που πρέπει επιτέλους να απαλλαγούν από τις αυταπάτες τους – είναι και δικαιολογημένη και αυτονόητη – και είναι Μονόδρομος

Ο θυμωμένος επίλογος πρέπει να γραφτεί στους δρόμους – και θα γραφτεί τους δρόμους.

Ήδη έχει αρχίσει να ακούγεται ο αχός των συγκρούσεων ανάμεσα στους υπερασπιστές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στους υβριστές της ( εντός και εκτός κοινοβουλίου)