Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

η συγκυρία απαιτεί εθνική και κοινωνική συνοχή ...

Η ανάταξη θεσμών, οικονομίας, κοινωνικών συσχετισμών με παράλληλη στήριξη των εθνικών θεμάτων, αποβαίνουν ως οι  "Ηράκλειοι άθλοι" για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Η κοινωνική αποδοχή τώρα - περισσότερο από ποτέ - δύσκολων αποφάσεων είναι η μόνη που θα επιτρέψει σε μια προοδευτική κυβέρνηση ... να προχωρήσει.

Γιατί είναι γνωστό πως μια αδύναμη οικονομία συμπαρασύρει κοινωνικούς, πολιτικούς και, όχι σπάνια, εθνικούς συσχετισμούς.

Τα οικονομικά αδιέξοδα δεν μπορούν να αρθούν μόνο με την "υπομονή" των αδυνάτων όπως μας εισηγείται ο κ. Τρισέ.

Μια κυβέρνηση προοδευτική κατανέμει τα βάρη αναλόγως.
Ήρθε η ώρα να πληρώσουν οι έχοντες και τακτικά ... διαφεύγοντες.

Μόνο μια τέτοια προσπάθεια θα έχει την αμέριστη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού.
Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στο δρόμο.

Η χώρα μας δεν μπορεί να αποδεχθεί την οικονομική, πολιτική και  τελικά ... την εθνική συρρίκνωση.

Η ηγεσία της επιβάλλεται να δώσει τον καλύτερο ευατό της.
Η άρση των αδιεξόδων προυποθέτει εθνική και κοινωνική συνοχή.

Κι όχι αλχημείες μαθητευόμενων "μάγων" με την κατάργηση του ελάχιστου αφορολόγητου εισοδήματος, τις "αποδείξεις", τα "πράσινα" (και γιοκ άλογα) δυσβάσταχτα τέλη κοκ.

Κι επειδή γίνεται πολύς λόγος τελευταία για το "πάγωμα μισθών" , χρήσιμο είναι να θυμηθούμε τις διαπιστώσεις του διαπρεπούς καθηγητή οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης  Richard Wolff ο οποίος αποδίδει την κρίση στο πάγωμα των αυξήσεων στους μισθούς των εργαζομένων στις ΗΠΑ, αλλά και διεθνώς.

Υποστηρίζει ότι με τα εισοδήματα των εργαζομένων χαμηλά, οι τελευταίοι δεν μπορούσαν να απορροφήσουν την διαρκώς αυξανόμενη παραγωγή.

Σύρθηκαν έτσι στον υπερ-δανεισμό προκειμένου να αποκαταστήσουν την αγοραστική τους δύναμη, με αποτέλεσμα , να δημιουργηθεί η κρίση.
Η διέξοδος κατά τον R. Wolff " δεν μπορεί παρά να είναι μια βαθειά κοινωνική αλλαγή"

κομφορμιστικές επιλογές ...


Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι στελεχώσεις των υπουργείων  στο παρελθόν  (γενικοί & ειδικοί , σύμβουλοι ) έπασχαν από υψηλό βαθμό αυθαιρεσίας και υποκειμενικότητας.
Η μέθοδος που επιλέχτηκε από την παρούσα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ενθουσίασε, στην αρχή.
Τα βιογραφικά υπερέβησαν σε αριθμό κάθε προσδοκία.
Αν συγχωρέσουμε την βραδύτητα επιλογής - λόγω του υπερβολικού αριθμού -που βάρυνε το έργο των υπουργών σε κρίσιμη περίοδο, μένει να διευκρινηστούν κάποια κριτήρια επιλογής.
Οι θέσεις, εκτός από την απαιτούμενη τεχνική κατάρτιση, προυποθέτουν πολιτικά κριτήρια, εκτός κι αν στην σημερινή συγκυρία της "ελεύθερης οικονομίας" βαραίνει, κυρίως ... η ειδίκευση ...???
Η αποθέωση των μεταπτυχιακών σπουδών - που θα αφορούσε άνετα καθεστώς ειδικών συμβούλων - δεν είναι πάντοτε αναγκαίες για έναν γενικό γραμματέα, λο΄γου χάρη.
Κάποια πράγματα , στο στυλ της επιλογής μυρίζουν μεγάλη δόση ... κομφορμιστικής αντιμετώπισης.
Μήπως κάποια κριτήρια πρέπει να ξεσκονιστούν;
Σημείωση:

Κομφορμιστής : το άτομο που έχει την τάση να προσαρμόζει τη συμπεριφορά του στις αντιλήψεις , τις συνήθειες , τα έθιμα ...της κοινωνίας στην οποία ανήκει , ακόμη κι αν δεν το εκφράζουν .

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Θα μας καραφλιάσουν εκεί στον Περισσό ...


Ο πηχυαίος τίτλος στο πρωτοσέλιδο της ιστορικής πρωινής εφημερίδας, είναι ρητός και κατηγορηματικός: «Βελτίωση της ζωής του λαού, δε γίνεται με την αντιμετώπιση της διαφθοράς»! 
 Ο ασυνήθιστα μεγάλος τίτλος μάλιστα, είναι γραμμένος σε δύο σειρές προκειμένου να χωρέσει ολόκληρος!

Τον διαβάζω ξανά και ξανά, προσπαθώντας να καταλάβω τι μπορεί να σημαίνει. 
Τι να εννοεί.
Κατ’ αρχήν, σκέφτομαι πως το πιθανότερο είναι να έχει γίνει κάποιο λάθος.
Να οφείλεται στον δαίμονα του τυπογραφείου, που ατυχώς προσέθεσε ένα «δε», αλλάζοντας εντελώς το νόημα και το πνεύμα του δημοσιεύματος.
Για παράδειγμα ο τίτλος να ήταν: «Βελτίωση της ζωής του λαού, γίνεται με την αντιμετώπιση της διαφθοράς», οπότε, υπάρχει λογική!

Ίσως πάλι να οφείλεται στην έλλειψη χώρου, που δεν επέτρεψε να χωρέσει η λέξη «μόνο», μετά τη λέξη «γίνεται». Σε αυτό το ενδεχόμενο ο τίτλος θα ήταν: «Βελτίωση της ζωής του λαού, δε γίνεται μόνο με την αντιμετώπιση της διαφθοράς», οπότε πάλι κανένα πρόβλημα. 
Και η μία και η άλλη περίπτωση υπακούουν στους κανόνες της λογικής!

Ωστόσο διαβάζοντας λίγο παρακάτω, αντιλαμβάνομαι πως δεν πρόκειται περί λάθους!  
«Το ΚΚΕ πήρε μέρος στη σύσκεψη (των πολιτικών αρχηγών) ξεκαθαρίζοντας ότι διαφωνεί με την ανάδειξη της διαφθοράς και της διαφάνειας ως αιτίων της κρίσης ....»
Ώστε λοιπόν, σύμφωνα με την εφημερίδα η διαφθορά δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα!

Η αλήθεια είναι πως η διαφθορά στοιχίζει ετησίως στο «πορτοφόλι» του φορολογούμενου και των επιχειρήσεων περί τα 3,5 δις! 
Για παράδειγμα τα φακελάκια που πληρώσαμε στα νοσοκομεία, κόστισαν πέρυσι 750 εκατ. ενώ για «γρηγορόσημο» δώσαμε 1δις 200 εκατ.
Όμως μέχρι εδώ έχει δίκαιο η εφημερίδα! 
Προφανώς δεν θα λυθεί το πρόβλημα της χώρας αν φτηνύνει το φακελάκι, αν πέσει η ταρίφα για το δίπλωμα οδήγησης!

Ατυχώς όμως, το πραγματικό πρόβλημα της διαφθοράς στη χώρα μας, είναι άμεσα συνυφασμένο με την πολιτική.
Και τα μεγέθη είναι τερατώδη! 
Είναι τα 20 δις που χάνονται από τα έσοδα του κράτους κάθε χρόνο, είναι τα αποθεματικά των ταμείων που ροκανίστηκαν σκανδαλωδώς, είναι οι αστρονομικές μίζες που κάνουν τις κρατικές προμήθειες και τα δημόσια έργα να κοστίζουν τρεις φορές ακριβότερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα, είναι τα σκανδαλώδη εξοπλιστικά προγράμματα, είναι τα εκατομμύρια που έγιναν αέρας στο χρηματιστήριο, είναι το υπό κατάρρευση σύστημα υγείας!

Και στο φόντο όλων αυτών, είναι το πολιτικό σύστημα, που εκτρέφει χρόνια τώρα τη διαφθορά, είτε γιατί παίρνει το μερτικό του, είτε γιατί εξυπηρετεί και εξυπηρετείται!

Είναι προφανές, πως το αγκάθι για τον Περισσό, είναι η διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων, κάτι στο οποίο συμφωνούν τα άλλα κόμματα, όπως προέκυψε απο το συμβούλιο των πολιτκών αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 
Οπότε, σου λέει τώρα προκειμένου να μπλέξουμε... «βελτίωση της ζωής του λαού δε γίνεται με την αντιμετώπιση της διαφθοράς» και καθάρισαν! Υπάρχει πάντως συντομότερος τρόπος να αποτυπωθεί όλο αυτό: «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»
http://adianoito.blogspot.com

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Και τα δικά μας, δικά μας και τα δικά σας, δικά μας .....



«Καλούμαστε να συνεισφέρουμε για τις ανύπαρκτες οικονομικές πολιτικές. Καλούμαστε να πληρώσουμε άλλων τα σπασμένα. Δεν το αποδεχόμαστε».
 

Με αυτή την σκληρή δήλωση απάντησε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος, ο οποίος έχει και την ευθύνη των οικονομικών της Ελλαδικής Εκκλησίας, στην πρόθεση της Κυβέρνησης να φορολογήσει την εκκλησιαστική περιουσία.
 

Το ίδιο ακριβώς διαμήνυσε και στον Υπουργό, με την σημείωση ότι η Εκκλησία δεν έχει αντίρρηση να φορολογηθεί ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, όχι όμως ως φιλανθρωπικό ίδρυμα, γιατί δεν είναι τέτοιο, ούτε είναι αυτός ο ρόλος της.

Αυτά τα διάβασα στην ( EpirusPost ) και ξαφνιάστηκα που άκουσα τον Υπουργό Οικονομικών της Εκκλησίας, ουπς sorry, τον Άγιο Ιωαννίνων ήθελα να πω να λέει έτσι φόρα-παρτίδα ότι η Εκκλησία ούτε φιλανθρωπικό ίδρυμα είναι, ούτε αυτός είναι ο ρόλος της.
 

Και τότε Άγιε, ποιός είναι ο ρόλος της μπορείτε να μας πείτε; Εάν θέλετε να είστε Ν.Π.Δ.Δ. να είστε, αλλά σε όλα σας, όχι μόνο εκεί που σας συμφέρει. 
Τέρμα οι αγιοσύνες και τα χειροφιλήματα. Έξω από το Μητροπολιτικό σας Μέγαρο να βάλετε πινακίδα "Μητρόπολη Ιωαννίνων Ν.Π.Δ.Δ."
 

Ά και να μην το ξεχάσω, να αρχίσετε να κόβετε και αποδείξεις. 
Ναι, ναι, καλά ακούσατε, θέλω ταμειακή μηχανή και απόδειξη. Δίνω το ευρώ μου και ανάβω κεράκι;  
Απόδειξη


Ρίχνω στο κουτί για τους φτωχούς;  
Απόδειξη
Πληρώνω για τα βαφτίσια;
Απόδειξη
Δίνω και στον ψάλτη για να ψάλει στην κηδεία;
Απόδειξη
Ανάβει και ο μεγάλος πολυέλαιος και μπαίνω στην ακριβή κατηγορία για τον γάμο;  
Απόδειξη!!!
Έτσι είναι Άγιε, ουπς sorry, είπαμε τέρμα τα Άγιε, έτσι είναι κύριε Θεόκλητε, δεν μπορεί να είναι και τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας!!!

 

Και ακόμη κάτι για να μην το ξεχάσω. 
Τέρμα και το σκέτο Θεόκλητος, ποιός είσαι, ο Δάκης, ο Πασχάλης ή ο Νίνο

Έχεις ονοματεπώνυμο δεν έχεις; Αυτό να χρησιμοποιείς, σαν οποιοσδήποτε άλλος προϊστάμενος Ν.Π.Δ.Δ.!!!
 

Πάντως, για να σταματήσω κιόλας την πλάκα, το θράσος δεν έχει όρια. 
Στην ερώτηση που του έκανε δημοσιογράφος για το αν θα ήταν προτιμότερο να γίνει διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, ο κύριος Θεόκλητος Τάδε (δεν ξέρω το επίθετό του) ξεχνώντας τα Δημοσιοϋπαλληλικά, είπε:
«Μακάρι να είχε γίνει. Έτσι κι εγώ δεν θα είχα παπάδες που θα μου έλεγαν ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Μπορεί να είχα λιγότερους, αλλά θα ήταν παπάδες. Φταίμε όμως κι εμείς. Γιατί πολλές φορές κάναμε τον άμβωνα, πολιτική»
.


Ώστε έχεις παπάδες που σου λένε ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, έ; 
Και γιατί δεν τους ξυρίζεις, μιας και εσύ είσαι τόσο υπεράνω; Και γιατί δεν τους καταγγέλεις στους πιστούς που συνεχίζουνε να πηγαίνουν στις εκκλησίες τους και ακούνε τα κηρύγματά τους και τους λένε τις εξομολήσεις τους κλπ, κλπ.
 

Καλά, μην επιμένεις, σε πιστέψαμε...
από το ΚΕΝΤΡΙ


ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ

Η Γη είναι δική μας

'Εξω αι ΗΠΑ - 'Εξω το ΝΑΤΟ Λαέ-λαέ ή τώρα ή ποτέ
ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ



















μέρα μνήμης, μέρα τιμής

κι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη…

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

το έργο του (Μίκη) είναι η δική μας ιστορία-περιουσία κι ας απαξιώνεται ο ίδιος

"Λάθη έκανε οπωσδήποτε ο Καραμανλής, όπως κάνουν όλοι.
Όμως η δική μου άποψη είναι ότι μέσα στον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων είναι πρακτικά αδύνατο να σταθεί μια κυβέρνηση της δεξιάς.
Γιατί για μένα μια εκλογική πλειοψηφία δεν μου λέει τίποτα, μιας και η πραγματική δύναμη βρίσκεται αλλού.
Πρώτον στο γεγονός ότι στην ουσία η πραγματική λαϊκή πλειοψηφία βρίσκεται στο σύνολο των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) και δεύτερον ότι αυτή η πραγματική πλειοψηφία (και προ παντός το ΠΑΣΟΚ) ελέγχει κατά 80-90% τα μεγάλα φρούρια της πραγματικής εξουσίας.
Δηλαδή την ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, τις ΔΕΚΟ, το «βαθύ κράτος» (πάνω από το 70% οι υπάλληλοι είναι Πασόκοι) και τα μεγάλα θωρηκτά, δηλαδή το σύνολο σχεδόν του Ημερήσιου Τύπου και των μεγάλων Καναλιών, δηλαδή των μέσων που διαμορφώνουν κατά το δοκούν την κοινή γνώμη.
Κάποτε, όταν ήμουν βουλευτής, έλεγα ότι αν μου δώσουν για 3-4 μήνες το Συγκρότημα Λαμπράκη, μπορεί να γίνω … Πρωθυπουργός. Αστείο; Και όμως αληθινό.

Επί πλέον ο Καραμανλής δεν υπάκουσε –όπως κάνουν όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες- στην σαφή εντολή των ΗΠΑ. Δηλαδή...
...«ΟΧΙ οικονομικές και άλλες σχέσεις με Ρωσία και Κίνα».
Κι ακόμα τόλμησε να πει ΟΧΙ κατάμουτρα στον μεγάλο μας Βεζύρη, τον Μπους, στο Βουκουρέστι.
Και ίσως αυτό να ήταν και το πιο μεγάλο και μοιραίο του «λάθος».
Λίγο πριν τις εκλογές του 2007 και τις φωτιές που συνέπεσαν τότε, μια μεγάλη ημερήσια εφημερίδα προειδοποιούσε τον ελληνικό λαό με λίγα λόγια στην πρώτη σελίδα και σε ειδικό πλαίσιο ότι θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, ειδεμή μας περίμεναν πολλά και διάφορα. 
Σημειωτέον ότι λίγο πιο πριν είχαν υπογραφεί οι συμφωνίες μεταξύ Καραμανλή και Πούτιν για τον αγωγό.
«Θεέ μου», είπα μέσα μου, «όχι πια άλλες συμφορές.
Αν είναι έτσι, ας πάνε στο διάβολο και ο αγωγός και η COSCO». 
Και θυμήθηκα τον μακαρίτη ΓΑΒ (Γεώργιο Αγγέλου Βλάχο) της τότε «Καθημερινής», που στις βενιζελικές «μεγαλομανίες» απαντούσε εκφράζοντας τους «συνετούς» και «υπάκουους» με το περίφημο άρθρο «θέλομεν την Ελλάδα … μικράν και έντιμον».
Έτσι και τώρα πρέπει να πω, ότι όχι μόνο φοβήθηκα αλλά τρομοκρατήθηκα. 
Και πράγματι σε πολύ λίγο διάστημα είδαμε τις φλεγόμενες κουκουνάρες της Ηλείας να εκτοξεύονται σαν πύραυλοι και να καίνε τις κορυφές του … Ταϋγετου
Τέτοιο θέαμα, είπα μέσα μου, μόνο μια δύναμη δαιμονική μπορεί να προκαλέσει και ευχήθηκα μπροστά σ’ αυτό το εκβιαστικό δίλημμα να στείλει ο λαός τον Καραμανλή στο σπίτι του, για να .. γλιτώσουμε!
Και να που συνέβη τελικά αυτό… Κι έτσι … ανέπνευσα! Όπως … ανέπνευσε μαζί μου και το 80% του ελληνικού λαού ".
Αυτά δήλωσε ο Μίκης Θεοδωράκης σε συνέντευξη του στο περιοδικό "Επίκαιρα".

 Ο ίδιος Μίκης που δήλωνε παλιότερα, για την ελλειπή χρηματοδότηση συναυλιών του, από το ΥΠΠΟ

"θεωρούσα και θεωρώ οτι αποτελεί υποχρέωση του συνόλου των παραγόντων που κατέχουν τα ανάλογα μέσα να επανορθώσουν αυτή τη μεγάλη ζημιά που υπέστην ως δημιουργός, θυσιαζόμενος υπέρ της ελευθερίας,της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού,
όπως επίσης θεωρώ ως υπολογίσιμη προσφορά μου τις προσπάθειες μου για την δημιουργία ήπιου πολιτικού κλίματος και εξευγενισμού της δημόσιας ζωής με την προβολή της ανάγκης εθνικής συνεννόησης και συνεργασίας, ιδιαίτερα γύρω από τα μεγάλα εθνικά θέματα,γεγονός που επίσης είχε κι αυτό αρνητικές συνέπειες στη γνωριμία του έργου μου,(???)
και υπενθυμίζω μόνο την 7ετή ολοκληρωτική απαγόρευση της μουσικής μου κατά την διάρκεια της δικτατορίας με αποτέλεσμα να θυσιαστούν η προβολή του και η γνωριμία του, κυρίως μέσα στον λαό μας.
όμως αυτή η - ηθική στο βάθος - αποκατάσταση απά την πολιτεία και τους φορείς της ποτέ δεν εκδηλώθηκε".



Δήλωση γεμάτη "εθνική περηφάνια" , αυτοθαυμασμό, πολιτικά αντιδραστικό και άκρως συντηρητικό όπου ο εθνικός μουσικοσυνθέτης χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας αυτοεξυμνείται για τα παρελθόντα κατορθώματάτά του,αυτοθυματοποιείται ,πλέκει εγκώμια για το προσωπό του, που θυμιζουν τον ελληναρά του "ξέρεις ποιός είμαι 'γω ρε"



Πολιτικάντης χειρίστου βαθμού και ζήτουλας συνάμα , ο Μίκης "μας",  των Λαμπράκηδων, των οραμάτων, του ονείρου, της συμμετοχής, της άδολης αγάπης, της αριστεράς που θα ένωνε τον κόσμο, κι αργότερα ο Μίκης της "μαύρης βίβλου" που την ξέχασε για να γίνει και υπουργός του Μητσοτάκη.


"επιτάφιος" και "κατάσταση πολιορκίας" μαζί με "καραμανλής ή τανκς",  
"άξιον εστί" υπουργός του Μητσοτάκη, 
"μαουτχάουζεν" και συνέντευξη στο ακροδεξιό περιοδικό "δαυλός" (παλιότερα)
"κάντο χενεράλ" και αντιευραικές δηλώσεις, 
"πνευματικό εμβατήριο'' και "να πλένουμε το στόμα μας" πριν μιλήσουμε για τον "αρχηγό της εκκλησίας, ειδικά για τον Χριστόδουλο".
Πεπραγμένα του Μίκη ,  ανιστόρητες δηλώσεις , άνευ όρων υποστήριξή του στο πρόσωπο Χριστόδουλου (που δεν ήξερε γιατί διάβαζε)

Πρέπει να πολεμηθεί τούτο το "Μίκης είναι αυτός", να μην αποδεχτούμε, να μη θεωρήσουμε δεδομένο το ακαταλόγιστο, κι ας το διεκδικεί ο ίδιος, ή κι ας του έχει προ πολλού παραχωρηθεί, και μάλιστα ολοπρόθυμα.

Λέω να μην το αποδεχτούμε, όχι τόσο επειδή κάποιοι μπορεί να τα παίρνουν όλα του στα σοβαρά, αλλά να μην το αποδεχτούμε από σεβασμό και μόνο για τον ίδιο. 
Κι αν όχι για την Ιστορία του, αφού ο ίδιος πρώτα δεν τη σέβεται, για το έργο του, που αυτό μας αφορά, αυτό είναι πια και δικό μας, δική μας Ιστορία-και περιουσία τεράστια.
Πόσο τραγικό όμως, να μας απογοητεύουν τα είδωλα της νιότης μας ...

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

το τείχος έπεσε ... και βάρεσε την Αλέκα κατακέφαλα


Το Τείχος του Βερολίνου υπερασπίστηκε η γγ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα , λέγοντας πως
"η εργατική κυβέρνηση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας είχε δικαίωμα να το υψώσει αμυνόμενη απέναντι στη Δυτική Γερμανία που μαζί με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς που λειτουργούσε σαν στρατός κατοχής."

Μιλώντας μάλιστα από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής (δέστε σημειολογία με τον ιερό χώρο)  η Αλέκα είπε:  
"Το τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός να υψωθεί και έγινε ακριβώς παραμονές, όταν τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο, ιδιαίτερα βεβαίως στο ανατολικό Βερολίνο, στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
 Και ρωτάμε: Δεν είχε δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; 
Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις - τέσσερις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό Κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες βγες; 
Γιατί η Δυτική Γερμανία στην ουσία λειτουργούσε με το ΝΑΤΟ, με τους Αμερικανούς σαν στρατός Κατοχής. 
Απ’ τη μία μεριά ευθύνεται για τη διαίρεση της Γερμανίας και από την άλλη ήθελε τη βίαιη προσάρτησή της".


Η κατακόκκινη Αλέκα εξαπέλυσε βέλη εναντίον όσων συγκεντρώθηκαν στο Βερολίνο, στους γιορτασμούς για τα 20χρονα από την πτώση του τείχους.

"Σήμερα στο Βερολίνο η αφρόκρεμα των ιμπεριαλιστών και τα δευτεροκλασάτα στελέχη τους και οι σύμμαχοί τους - ανάμεσα σε αυτούς και ο Έλληνας πρωθυπουργός - πήγαν να γιορτάσουν την πτώση του τείχους".


"Στην πραγματικότητα πανηγυρίζουν για την καπιταλιστική παλινόρθωση" συμπλήρωσε, 
ενώ προέβλεψε ότι 
"η ροή της ιστορίας δεν μπορεί να σταματήσει και αργά ή γρήγορα η επικαιρότητα του σοσιαλισμού θα γίνει πραγματικότητα"

Καταλήγοντας το παραλήρημα η Αλέκα είπε ακόμη: 
"Αν νομίζουν αυτοί που μαζεύονται σήμερα στο Βερολίνο ότι οι λαοί θα συμφιλιωθούν με την ιμπεριαλιστική πραγματικότητα πέφτουν έξω. Αργά ή γρήγορα οι λαοί θα σηκωθούν πολύ ψηλά, ακόμα ψηλότερα απ' ότι έγινε στον 20ό αιώνα"

Η Αλέκα μετά την αποκατάσταση της Σταλινικής θηριωδίας των γκουλάγκ (τσαρικό δημιούργημα που συνέχισε ως χρήσιμο μέσο  εξόντωσης των αντιφρονούντων και επί Ιωσήφ Στάλιν) στο συνέδριο του ΚΚΕ του οποίου βεβαίως παραμένει γραμματέας "περιποιεί τιμή" και στην ηγεσία της πάλαι ποτέ ΛΔ της Γερμανίας.

Η συνεπής πορεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σταμάτησε στον Ιωσήφ Στάλιν ( αναφέρει το ντοκουμέντο-απόφαση του Κόμματος ) και από εκεί και πέρα σημειώθηκε η «δεξιά οπορτουνιστική στροφή» με τον Νικίτα Χρουστσόφ, η οποία συνεχίστηκε από τον Λεονίντ Μπρέζνιεφ και κορυφώθηκε με την «περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.

Κράτησαν  μια μικρή επιφύλαξη για τη μικρή περίοδο του Γιούρι Αντρόπωφ, η οποία προηγήθηκε της «περεστρόικας» μια και μερικοί από την μεταπολιτευτική ηγεσία του συγκαταλέγονταν στα αγαπημένα του παιδιά. (σημ.  πριν ο Γιούρι Αντρόπωφ γίνει ΓΓ του ΚΚΣΕ ήταν αρχηγός της KGB).

Η πείρα όμως από τα καθεστώτα του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και από τα καθεστώτα που εγκαθιδρύθηκαν μετά από ένοπλο αγώνα και είχαν ως ιδεολογία τον "μαρξισμό λενινισμό", δείχνει ότι η λεγόμενη σοσιαλιστική εξουσία με τον τρόπο που λειτούργησε , δεν ήταν άλλο από την εξουσία του κόμματος και της ταύτισής του με το υπερσυγκεντρωτικό κράτος που διαρκώς ενισχυόταν,  αντί της σταδιακής του απονέκρωσης και της εδραίωσης της λαϊκής εξουσίας, μέσω της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιεύθυνσης και της αυτοδιαχείρισης του λαού.


Στο όνομα της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής εδραιώθηκε ο πλήρης κρατικισμός 
και η κρατική ιδιοκτησία αποτελούσε την οικονομική βάση για την αυτοσυντήρηση και ισχυροποίηση του κόμματος - ιδιαίτερα της κομματικής ελίτ - που ανυψώθηκε πάνω από την κοινωνία.


Αυτά τα συστήματα, που μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε ως ιδιότυπα αυταρχικά καθεστώτα, αποτέλεσαν μια απόπειρα εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού, καταδικασμένης πια, ιδιαίτερα μετά τις καταρρεύσεις τους , στις συνειδήσεις των πολιτών του κόσμου , αποτελούν παραδείγματα αποφυγής, μαζί με τη στρατηγική που οδήγησε σ' αυτή τη μορφή εξουσίας.

Το ΚΚΕ όμως,  επιμένει μονολιθικά σ' αυτή τη στρατηγική και μάλιστα αναστύλωσε και επίσημα στο βάθρο του τον σταλινισμό, και για το ΚΚΕ ήταν χρήσιμα τα τείχη, όπως ήταν και σωστή η εισβολή των τανκς στην Πράγα.


Κι αναρωτιέμαι,
οι χιλιάδες αγωνιστές που έπεσαν για τις ιδέες της αριστεράς, της λαοκρατίας και του σοσιαλισμού, και μέσα απο τις γραμμές του ΚΚΕ, άραγε είχαν στο μυαλό τους την οικοδόμηση στρατοπέδων γκουλάγκ για τους με διαφορετικά άποψη 
και 
ανύψωση τειχών απομόνωσης τους, από τους κακούς του υπόλοιπου κόσμου;

Τείχη που έπεσαν εν μια νυκτί, γιατί η ανθρωπότητα δεν θέλει τείχη, θέλει ειρήνη, θέλει δημοκρατία, αξιοκρατία, κοινωνικές ελευθερίες.

Εχει ανάγκη το Φώς κι όχι το κομματικό μαύρο σκοτάδι.

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

20 χρόνια από την πτώση του τείχους και ο ρόλος της Αριστεράς



20 χρόνια συμπληρώνονται στις 9 Νοέμβρη, από τα μεσάνυχτα της 9ης του αντίστοιχου έτους 1989, που έπεσε το τείχος που χώριζε το ανατολικό από το δυτικό Βερολίνο.
Που χώριζε δύο κόσμους για 40 ολόκληρα χρόνια.
Το τείχος έπεσε και ο "υπαρκτός σοσιαλισμός"  κατέρρευσε.
Οι ΗΠΑ, το ΔΝΤ, η ΕΕ (ΕΟΚ τότε),οι Ευρωπαικές και Διεθνείς τράπεζες με διθυραμβικά σχόλια , υποσχέθηκαν τον παράδεισο στους λαούς που βγήκαν από το τέλμα του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Ακολούθησε μια γενικευμένη ευφορία κι ένα κύμα ενθουσιασμού.
Για να ξεχαστούν στην συνέχεια και να απλωθεί παντού  η σιωπή της ιστορίας, έχοντας μείνει μόνο οι πανηγυρισμοί.
Οι κομμουνιστές ηττήθηκαν ( ο Χόνεκερ στη φυλακή, ο Ζίφκοφ σε περιοσρισμό, ο Τσαουσέσκου εκτελέστηκε.) στη Γιουγκοσλαβία άρχισε η αποσκίρτηση δημοκρατιών που οδήγησε τον κακερματισμό της, όπως επίσης και της πάλαι ποτέ κραταιάς υπερδύναμης ΕΣΣΔ.
Τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαικές ελευθερίες είναι το ζητούμενο, ενώ η φτώχεια και η ανέχεια, η μετανάστευση και η διαφθορά με την εγκληματικότητα αποτελούσαν και εξακολουθούν να αποτελούν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά.
Η απροθυμία της ΕΕ να συμβάλλει στην δημιουργία προυποθέσεων ενσωμάτωσης των χωρών αυτών στο ευρωπαικό σύστημα οικονομικής και κοινωνικής εξέλιξης συνέβαλε ώστε η ευφορία να παραχωρήσει τη θέση της στη γενικευμένη απογοήτευση.
Η ένταξη αρκετών νέων χωρών στην συνέχεια στην ΕΕ καθόλου δεν συνέβαλλε , με τον τρόπο που έγινε, στην ελαχιστοποίηση των προβλημάτων τους.

Ακολούθησε η δραματική κατάρρευση της ευρωπαικής σοσιαλδημοκρατίας και μαζί της ολόκληρη η πολιτική γεωγραφία που είχε βασισθεί σε υπαρκτούς ιδεολογικούς και ταξικούς διαχωρισμούς και στην ιστορική αντίθεση Δεξιάς-Αριστεράς.

Η Αριστερά που ήταν πάντα η συνιστώσα εκείνη του πολιτικού συστήματος, που με την στάση της και τη δράση της έδινε ουσία και νόημα στους κοινωνικούς  αγώνες, που συσπείρωνε και κινητοποιούσε την εργατική τάξη και τους κοινωνικούς φορείς, εγκατέλειψε τις κοινωνικές ανησυχίες και δεσμεύσεις της.
Μεταβλήθηκε σύντομα σε απολογητή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και η Σοσιαλιστική Διεθνής , που είχε αναγνωριστεί και καταξιωθεί σαν φορέας παραγωγής ιδεών και ανάδειξης μεγάλων και εμπνευσμένων ηγετικών προσωπικοτήτων, αντιγράφει ανιαρά, ακόμη και σήμερα, το αποτυχημένο πολιτικό και κοινωνικό μοντέλο των ΗΠΑ
Τη θέση των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και των  πολιτικών συγκρούσεων, έχει πάρει η τέχνη της διαχείρησης.
Οι ιδεολογικές αναζητήσεις είναι έξω από τα ενδιαφέροντα και της προτεραιότητες των ηγετών της κεντροαριστεράς.
Το "κράτος πρόνοιας", τα "κοινωνικά δικαιώματα", η "κοινωνική αλληλεγγύη" είναι μακρινές και συχνά έννοιες ανεπιθύμητες.
Η Αριστερά όμως , παρά την ενορχηστωμένη προσπάθεια των απολογητών της αγοράς και των δυνάμεων της συντήρησης να την εκθέσουν πολιτικά και να την ενοχοποιήσουν, παραμένει η θεμελιακή εγγύηση για την ανασύνταξη των Λαικών Δυνάμεων, την ανασυγκρότηση του θρυμματισμένου κοινωνικού ιστού και την ανοικοδόμηση μιας κοινωνίας διαμετρικά αντίθετης από εκείνη που προσπαθεί να μας επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Αν το κομμουνιστικό μοντέλο διακυβέρνησης  κατέρρευσε εξαιτίας των αυταρχικών δομών της εξουσίας και ο καπιταλισμός δεν αποτελεί  παρά μια τερατώδη αποτυχία, η Αριστερά παρά την κρίση στρατηγικής με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη (από τις ολέθριες επιλογές των ηγεσιών της), εξακολουθεί να αποτελεί πηγή ελπίδας για δισεκατομμύρια πολίτες του κόσμου.
Τα μηνύματα  για την επιστροφή της Αριστεράς είναι πολλά και ενθαρρυντικά, όπως το κίνημα ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ( που οδήγησε στο  παραλίγο παγκόσμιο κραχ) είναι από τα σημαντικότερα.
Παντού , στους δρόμους, των ευρωπαικών χωρών μια άλλη Αριστερά γεννιέται.
Μια Αριστερά της δημοκρατίας, της κοινωνικής διακαιοσύνης, της αλληλεγγύης, του διεθνισμού και της παγκόσμιας ειρήνης.
Μέσα απο τους κοινωνικούς αγώνες η Αριστερά θα ξαναβρεί την έμπνευση και τη δύναμη της, ενώ  το ανοργάνωτο λαικό κίνημα θα πάρει απαιτητική μορφή διεκδίκησης, θα αποτελεί την ελπίδα.
Πρέπει να απαντήσει όμως  σε ορισμένα στρατηγικού χαρακτήρα ερωτήματα.
Το πρώτο αφορά στο δέον γενέσθαι προκειμένου να επανασυνδεθεί μη το νήμα της ιστορίας που την είχε αναδείξει σε φορέα παραγωγής ιδεολογίας και δύναμη κοινωνικής αλλαγής.
Το δεύτερο είναι  να αποκαταστήσει τη σχέση εμπιστοσύνης με εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που συμπορεύτηκε και η οποία , με αποκλειστική της ευθύνη, έχει διαρραγεί.
Πρέπει δηλαδή να ακολουθήσε ακριβώς αντίθετη πορεία από αυτή που οδήγησε στην απο-ιδελογικοποίηση, την παρακμή και την ήττα.
Πρέπει να οριοθετήσει ιδεολογικά τη σχέση Αριστεράς - Δεξιάς , με  ξεκάθαρο τρόπο και δράση.
Αυτά αποτελούν ίσως τις αναγκαίες προυποθέσεις για την επαναθεμελίωση και την ανασύνταξη των δυνάμεων της αριστεράς.

Η δίκαιη ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου, η πλήρης απασχόληση, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η αντιμετώπιση της ανεργίας, της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, η προστασία του περιβάλλοντος, η κατοχύρωση των ασφαλιστικών και η διεύρυνση των εργασιακών διακαιωμάτων των εργαζομένων αλλά και η δημοκρατία, η ελευθερία και η ειρήνη είναι ποιοτικά στοιχεία μιας στρατηγικής που μπορεί να  ανανεώσει σε βάθος και με τρόπο ριζοσπαστικό το νέο ταξικό όραμα της Αριστεράς .


Αν η εκδοχή των παλιών οραμάτων της Αριστεράς έχει τελειώσει , αν η ουτοπία που σηματοδότησε ο Οκτωβριανή Επανάσταση έχει ολοκληρωτικά καταστραφεί, οι προσπάθειες για την αναζήτηση μιας "νέας ουτοπίας" και ενός νέου συλλογικού οράματος δεν πρέπει να σταματήσουν ποτέ.

Γιατί άλλωστε, η Αριστερά μεταφέρει το βάρος μιας συναρπαστικής ιστορίας, που είναι ταυτισμένη με τους συμβολισμούς, τις ιδέες και τις αξίες που αποτελούν τους κεντρικούς κώδικες του πολιτικού μας πολιτισμού.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Επαναστάτες και αλητήριοι ...

Οι επαναστάτες εκπροσωπούν ιδανικά
Οι αλητήριοι εκπροσωπούν το θάνατο


Οι επαναστάτες χρησιμοποιούν συνθήματα
Οι αλητήριοι χρησιμοποιούν καλάσνικωφ


Οι επαναστάτες τυφλώνουν τη δικαιοσύνη
Οι αλητήριοι τυφλώνουν τη βία


Οι επαναστάτες εκφράζουν τους κοινωνικά κατατρεγμένους
Οι αλητήριοι εκφράζουν τους φονιάδες


Οι επαναστάτες αναστατώνουν τους φασίστες
Οι αλητήριοι αναστατώνουν τους επαναστάτες


Οι επαναστάτες σκοτώνονται αθώοι
Οι αλητήριοι σκοτώνουν αθώους


Οι επαναστάτες έχουν αρχές
Οι αλητήριοι έχουν τέλος


από το epikairo

το "κίνημα" των stager's ...και το ψάρεμα σε θολά νερά

Το "κίνημα" των stagers βγήκε στους δρόμους, διεκδικώντας μονιμοποίηση στο Δημόσιο.
Τι πιο φυσικό σε μια χώρα που,  ποτέ μέχρι σήμερα, δεν τηρούσε κανένα κανόνα.
Με αδιαφανείς διαδικασίες βρέθηκαν σε Δημόσιες υπηρεσίες, Οργανισμούς ΤΑ και άλλα Νομικά Πρόσωπα, με αδιαφανείς διαδικασίες παρατείνονταν οι συμβάσεις τους.
Συμβάσεις Εκπαίδευσης υποτίθεται, που στην πορεία άλλαζαν ρότα, ανάλογα με τα πολιτικά προσδοκώμενα ωφέλη  , για να φτάσουμε στο ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΑΤΟ φαινόμενο ,ο εκπαιδευόμενος για απόκτηση εργασιακής εμπειρίας στον γνωστικό του τομέα, να παραμένει 30 μήνες, 3 χρόνια, 5 χρόνια (κανείς δεν ξέρει ακριβώς) όχι σαν εκπαιδευόμενος  αλλά σαν β' διαλογής αμοιβόμενος και ανασφάλιστος εργαζόμενος (με την ανοχή του - στη λογική ότι κάποια στιγμή κάτι θα γίνει  και θα μονιμοποιηθώ).

Βέβαια κάθε εχέφρων πολίτης δεν θα μπορούσε να μην χαιρετήσει την οριστική κατάργησή τους , από την κυβέρνηση, σαν μια γενναία πολιτική πράξη που σε συνδυασμό με την απόσυρση  της απαράδεκτης μοριοδότησης (που προκαλούσε ανισότητες) και την μόνο μέσω ΑΣΕΠ πρόσληψης στο Δημόσιο, τερματίζει μια διαχρονικά απαράδεκτη κατάσταση.
Γιατί στην Ελλάδα εξακολουθεί να ισχύει το "άπαξ και τρύπωσα στο δημόσιο την έκανα..." και γι αυτό, χωρίς να εξετάζεται η γενεσιουργός αιτία που δημιούργησε το σκάνδαλο των stage, οι stagers διεκδικούν μονιμοποίηση.
Τραγικοί συμπαραστάτες τους οι της ΝΔ εκκολαπτόμενοι αρχηγίσκοι που αυτοαναιρούνται από τα σημερινά λεγόμενα τους και την κυβερνητική τους, μέχρι χθές, πρακτική.
Αλγεινή εντύπωση προκαλούν και οι της λεγόμενης αριστεράς που με στεντορεία τη φωνή ψαρεύουν σε θολά νερά, δηλώνοντας συμπαράσταση στους  stagers.
Ποια ισονομία θα εξυπηρετηθεί κύριοι της αριστεράς (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) με την μοριοδότηση-πριμοδότηση ή μονιμοποίηση των stagers;(ξεκαθαρίστε τι από τα δύο ή και τα δύο;).

Πως θα εξηγήσετε σε άλλους νέους με μεταπτυχιακά, ότι θα υπολείπονται μορίων σε όποιον διαγωνισμό ΑΣΕΠ από τους stagers;
Πως θα δικαιολογηθεί η μονιμοποίησή τους; Και γιατί άραγε να μην συνεχιστεί έτσι ώστε κι άλλοι νέοι άνεργοι να "εκπαιδευτούν" και στη συνέχεια να μονιμοποιηθούν; και πάλι και πάλι....

Μήπως με αντίστοιχο πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη που κομπορρημονούσε για την τακτοποίηση 167 από τον  δήμαρχο  Νίκαιας, ως λαική νίκη.
Λαική νίκη είναι η ανισότητα, η αναξιοκρατία και η αδιαφανής παρουσία και παραμονή χιλιάδων stagers στο δημόσιο και ευρύτερο τομέα, ΟΤΑ και αλλού;
To ΠΑΣΟΚ έχει το δικό του μερίδιο  ευθύνης στην απαράδεκτη κατάσταση του φαινομένου.
Κρίθηκε πολλές φορές και καταδικάστηκε από τον Ελληνικό Λαό.
Αναβαπτισμένο όμως πια με μεγάλη, ξεκάθαρη λαική εντολή οφείλει να τιμήσει τις δεσμεύσεις του για ισονομία και αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Γι αυτό η απόφασή του να βάλει οριστικά τέλος στο καθεστώς των stage είναι απόλυτα σωστή.

μια διαφορετική, άκρως αιρετική άποψη για όλα αυτά τα οποία έγιναν στο ΑΤ Αγ.Παρασκευής


Από χθες το βράδυ ,ολη η Ελλάδα παρακολουθεί σοκαρισμένη
την επίθεση τρομοκρατών σε 6 αστυνομικούς

Ώρες επί ωρών αφιερώνονται από τα ΜΜΕ στην λεγόμενη
"καλλιέργεια μαλακίας"

Ερώτηση δημοσιογράφου σε αλλον δημοσιογράφο:
"ξέρεις αν κάποιος από το αστυνομικό τμήμα συγκράτησε
κάτι από την επίθεση ?"

Ναι βρε μαλάκα.. και οι 6 από μια σφαίρα…μα είναι δυνατόν με 100 σφαίρες πανω τους αυτοί να κοιτάνε τον αριθμό της μηχανής ?


Άλλη γελοία ερώτηση:
"λένε ότι ο ένας τρομοκράτης γονάτισε …γιατί ?"
Για να ευχαριστήσει την Παναγιά βρε καραμαλάκα
Τέλος πάντων…αυτά είναι ψιλά γράμματα


Εγώ όμως δεν μπορώ να καταλάβω
γιατί πρέπει να στεναχωρηθώ τόσο πολύ γι άυτο που έγινε…

Να καταδικάσω τι ?
Ένα εργατικό ατύχημα ήταν όπως τοσα που έχουν γίνει φέτος…
Νεκροί στη Λάρκο…νεκροί στη ΔΕΗ.. νεκροί σε εργολάβους Δημοσίων Έργων κτλ κτλ
Να καταδικάσω τι ?
Το ότι κινείται όλος ο κρατικός μηχανισμός για αυτό το επεισόδιο ?
Μα… το ίδιο ακριβώς έκαναν και με την Κούνεβα, με την Κατερίνα Γκουλιώνη και με τον Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ
που δολοφονήθηκε στην ασφάλεια Νίκαιας.

΄Ολος ο κρατικός μηχανισμός έπεσε με τα μούτρα και εξιχνίασε ΟΛΕΣ αυτές τις υποθέσεις


Τι δλδ ?... θέλετε να με κάνετε να πιστέψω ότι ζω σε μια Ελλάδα όπου υπάρχουν 2 κόσμοι ? ……ότι υπάρχουν διακρίσεις ?
Δεν το δέχομαι αυτό…


ΝΑΙ !! στα Εξάρχεια υπάρχουν όλα τα κακοποιά στοιχεία, γι ΄αυτό είναι εκεί όλη η αστυνομία και τους μπουζουριάζει όλους…που να ήταν ?
.. στο Βερολίνο ?
Τι να κάνει εκεί ? να πιάσει τον Χριστοφοράκο ?...μα είναι ΑΘΩΟΣ !!!
ΒΟΝΤΑΦΟΝ ? ΖΙΜΕΝΣ ? ΒΑΤΟΠΑΙΔΑΚΙ ? Α Θ Ω Ο Ι !!!


Είστε προκατηλειμένοι κύριοι …κάνετε λαθος ,
όλα λειτουργούν μια χαρά…

Και τον Δεκέμβρη …σιγά τ΄ αυγά…είπαμε …εξοστρακισμός…
΄΄βρήκατε τον ήρωα που ψάχνατε΄΄ που λέει κι ο Καρατζαφέρης..
ααααχ


Άντε πάμε για ύπνο…αύριο ξημερώνει μια καινούργια χθεσινή μέρα
Καλή σας νύχτα.


ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ


από το prezatv.blogspot.com/

ΤΡΟΜΟ-ΚΡΑΤΙΑ * ΤΡΟΜΟ-ΥΣΤΕΡΙΑ

• Θα συμφωνήσω μια φορά με το ΚΚΕ! Όντως πρόκειται για Προβοκάτσια …αλλά από ποιους;;; ποιόν θέλουν να πιέσουν;;; σε τι στοχεύουν;;; λεβέντες του ΚΚΕ γιατί δεν ολοκληρώνεται τη σκέψη σας;
• Θα συμφωνήσω και με τον Χρυσοχοϊδη! Τα αστυνομικά τμήματα πρέπει να είναι κέντρα εξυπηρέτησης των πολιτών! Σήμερα είναι;..ή έχουν μετατραπεί σε φιλιπινέζες …μεγαλοδημοσιογράφων, Τραπεζιτών, μεγαλοδικαστικών, πολιτικών……μεγαλοπαραγώντων γενικώς;(οι αστυνομικοί χωρίς δική τους ευθήνη)
Και `γω λέω θα συληφθούν..αλλά ποιοί;πέντε έξι ανεγκέφαλα όντα;;;ή οι βαθύνοες των μυστικών;;;μπιπ………..και πώς θα γίνει; θα μπουκάρουμε στο άνδρο στη πλατεία Μαβίλη!!!! you noo; ;;;;
• Θα συμφωνήσω με την ανακοίνωση των ειδικών φρουρών! Δεν πρέπει να δολοφονούνται παιδιά με στολή! …πρέπει να συμπληρώσω … ούτε χωρίς στολή! ( Α. Γρηγορόπουλος )
• Θα συμφωνήσω με την γενική κατακραυγή για τους δολοφόνους! ..ποιοι είναι οι δολοφόνοι;…Αλλά πρέπει να ρωτήσω…Οι Αμερικάνοι τους ξέρουν; Οι μυστικές υπηρεσίες τους ξέρουν; Ποιος παρακολουθούσε το τηλέφωνο του κ.Καραμανλή όπως δήλωσε ο ίδιος;
• Θα διαφωνήσω εδώ με τον Πλευρη και κάθε φασιστοειδές αξιωματούχο ή μη, αερολόγο, κινδυνολόγο, περί εσωτερικού κινδύνου και άλλα φαιδρά, κωμικοτραγικά! Και πρέπει να πω ότι ο κίνδυνος έρχεται απ` έξω!!!
• Θα διαφωνήσω με τα ΜΜΕ.. που γενικώς αερολογούν..και βέβαια πιέζουν για τους δικούς τους λόγους (βλέπε χρέη)

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

πολίτης χωρίς πατρίδα ...




 από τα ΝΕΑ

θα είναι τώρα μαζί με τον "άνθρωπο (της) με το γαρύφαλο"


Την τελευταία της πνοή άφησε τα ξημερώματα της Τρίτης η Έλλη Παππά, σε ηλικία 89 ετών. Η κηδεία της θα είναι πολιτική και θα γίνει στο Γ' Νεκροταφείο, όπου εκεί και θα ταφεί, δίπλα στον σύντροφο της ζωής της, Νίκο Μπελογιάννη.


Η Έλλη Ιωαννίδη της ιστορίας, η Έλλη Παππά, δημοσιογράφος και συγγραφέας, η μαχήτρια της Αριστεράς, αντιπροσωπεύει έναν ολόκληρο κόσμο που «βούτηξε βαθιά στα νερά» του 20ού αιώνα.
Αποχαιρέτησε τον αιώνα της, για να...

συναντήσει τον 21ο, με την ίδια κριτική συγκροτημένη σκέψη που την χαρακτήριζε και την διαφοροποιούσε από πολλούς της γενιάς της.



Στόχος της , όπως η ίδια έλεγε, «η κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις».


Πραγματοποίησε μελέτες για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως «Ο Πλάτωνας στην εποχή μας» και η «Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας - Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό», και μελέτες για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, όπως ο «Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση -οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν» και «Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου».


Οι μαρτυρίες της σε χειρόγραφα από τη φυλακή, διηγήματα και θεατρικά που, επίσης, έγραψε έγκλειστη στις φυλακές Αβέρωφ πάνω από μια δεκαετία, δημοσιευμένα και αδημοσίευτα άρθρα της στον παράνομο Τύπο του ΚΚΕ, στις εφημερίδες και στα περιοδικά της μεταπολίτευσης όπου εργάστηκε, αναδεικνύουν το ανήσυχο πνεύμα της.


Ο μύθος της προσωπικής της ιστορίας ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920. Μεγάλωσε στον Πειραιά, τέλειωσε το γυμνάσιο της Κοκκινιάς, σπούδασε φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στην Γαλλική Ακαδημία της Αθήνας.



«Γεννήθηκα στην Σμύρνη, παραμονή της καταστροφής, πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο», γράφει αυτοβιογραφούμενη. «Η μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει», δήλωσε.


«Δεν ήμουν παιδί, ήμουν άλλο πράμα και με πέταξε. Επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου.
Η καταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά.
Την υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου τα αλητάκια του Πειραιά.
Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη.
Τότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο «άγγελος της ζωής μου», η Διδώ (Σωτηρίου), που ζούσε με την πλούσια αντιδραστική θεία, αδελφή του πατέρα μας. Από τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά κι η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνιστές».


Η Ελλη Παππά ήταν ήδη από τα γυμνασιακά της χρόνια οργανωμένη σε αντιδικτατορική ομάδα και μετά, στην Κατοχή, προσχώρησε στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ.


Διέτρεξε όλo τον Εμφύλιο και έως τη σύλληψή της, το 1950, δούλεψε για τα παράνομα έντυπα, σε στενή συνεργασία με διαπρεπείς αριστερούς διανοούμενους και κυρίως, στους παράνομους μηχανισμούς του ΚΚΕ.


Καταδικάστηκε κι εκείνη σε θάνατο, στη δίκη Μπελογιάννη, αλλά η ποινή της δεν εκτελέστηκε, γιατί ο γιος που απέκτησε από τον Νίκο Μπελογιάννη, και που είχε στο μεταξύ γεννηθεί στη φυλακή, ήταν μόλις επτά μηνών.


«Απελευθέρωση, Δεκεμβριανά, προσπάθειες ανασυγκρότησης της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, οι πρώτες εκλογές, ο ερχομός του Μπελογιάννη και του μεγάλου έρωτα» έγραψε η ίδια.


Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ το 1963, δούλεψε στη σύνταξη της «Δημοκρατικής Αλλαγής» και σε τέσσερα χρόνια η απριλιανή χούντα την εξόρισε στη Γυάρο.
Αποφυλακίστηκε σε ενάμιση χρόνο, γιατί είχε αρρωστήσει σοβαρά.
Η Σοβιετική Ένωση την προσκαλεί να τη φιλοξενήσει με τον γιο της, αλλά η ίδια αρνείται γιατί είχε διαφωνήσει με την εισβολή των στρατιωτικών τανκς στην, τότε, Τσεχοσλοβακία.


Μέχρι την πτώση της δικτατορίας δεν εργάστηκε σε εφημερίδες της εποχής, αλλά σε εγκυκλοπαίδειες και περιοδικά και αργότερα στην εφημερίδα «Μακεδονία», με ψευδώνυμο.


Στη μεταπολίτευση, η Έλλη Παππά συνοψίζει την επανασύνδεσή της με το ΚΚΕ, ως εξής: «Η επανένωση της Αριστεράς ξεκίνησε με καλούς οιωνούς και είχε οικτρό τέλος. Απεχώρησα από το ΚΚΕ, πράγμα που και η ηγεσία του επιθυμούσε».


Επαγγελματικά δούλεψε στις εφημερίδες «Έθνος», «Μακεδονία» και στο περιοδικό «Γυναίκα» έως το 1990, οπότε και αφιερώθηκε αποκλειστικά στο συγγραφικό της έργο.
Τα τελευταία πολιτικά βιβλία της είναι «Αποχαιρετισμός στον αιώνα μου» (εκδόσεις Κέδρος) και «Μακιαβέλι ή Μαρξ» (εκδόσεις Αγρα), κυκλοφόρησαν το 2006.
Το αρχείο της Έλλης Παππά φυλάσσεται στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α).

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

γεν. γραμματείς και πράσινα άλογα ...





Δεν νομίζουν στην κυβέρνηση, ότι είναι καιρός να σταματήσει αυτή η ιστορία με την , μέσω υποβολής βιογραφικών, επιλογή γενικών γραμματέων των υπουργείων;
Παρατράβηξε και παραβρώμισε κι όχι μόνο λόγω Δημήτραινα.
Οι θέσεις των γενικών γραμματέων των υπουργείων είναι καθαρά πολιτικές, μια και οι επιλεγμένοι πρέπει να εφαρμόσουν τις κυβερνητικές πολιτικές ανά υπουργείο.
Σαφέστατα πρέπει να πληρούν βασικές γνωστικές προυποθέσεις του αντικειμένου, να έχουν γνώση διοίκησης, αλλά πρέπει πλέον, να έχουν καθαρή διάθεση να υλοποιήσουν τις πολιτικές της κυβέρνησης που επέλεξε πρόσφατα και εμφαντικά , το εκλογικό σώμα.

Δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική η παρουσία κάποιου με καλό βιογραφικό, αλλά άλλη προσωπική πολιτική επιλογή στη διοίκηση του εκάστοτε υπουργείου.
Μια τέτοια αξιοκρατική επιλογή θα μπορούσε (και πρέπει σαφέστατα) να γίνει στην στελέχωση της κρατικής μηχανής, μέσω ΑΣΕΠ (αδιάβλητα) για να πάψει ο Δημόσιος τομέας να αποτελεί ένα κουρασμένο, εκφυλισμένο, μεταλλασόμενο δυναμικό που θα ξεφύγει από τον κομματικό εναγκαλισμό και θα λειτουργεί για το κοινό καλό, χωρίς αγκυλώσεις, ωχαδερφισμούς.
Για να σταματήσει κάθε κομματικός φίλος , αλλά ενδεχόμενα και ανεπαρκής (αμέτρητα τα παραδείγματα), να στελεχώνει τον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Σταματήστε λοιπόν άμεσα την ιστορία της βιογραφικής επιλογής
- για την οποία δεν υπάρχει βασικό κριτήριο αναγκαίων προυποθέσεων
- δεν είναι γνωστή η ομάδα αξιολόγησής τους
- δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα επιλογής και όριο παρουσίας στο κάθε υπουργείο του επιλεγέντος
πριν μετατραπεί σε αντικείμενο χλευασμού.
Γιατί ακόμη και στοιχειώδης επεξεργασία των 40.000 και πλέον βιογραφικών θα απαιτήσει κάποιους μήνες.
Μην ακυρώνεται , την αισιοδοξία του εκλογικού σώματος για καλύτερες μέρες με εντυπωσιακά αστείες ενέργειες.
Πάρτε την πολιτική ευθύνη τοποθέτησης άμεσα γ.γ στα υπουργεία και στρωθείτε στη δουλειά με τα κριτήρια που επιβάλλει η υλοποίηση των εγκεκριμμένων από την λαική επιλογή προεκλογικών εξαγγελιών σας.
Eδώ και Τώρα.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

(stage κλπ) - να σταματήσει οριστικά και αμετάκλητα η εκμετάλλευση και το εμπόριο ελπίδας

Συμπεριφερόντουσαν τα πολιτικά κόμματα, σαν "μωρές παρθένες", γύρω από τα κακόφημα "προγράμματα εργασιακής εμπειρίας", τα περιβόητα stage.


Με το πρόσχημα της "απόκτησης εργασιακής εμπειρίας" στήθηκε , χρόνια τώρα, ένας τεράστιος μηχανισμός εξαπάτησης των νέων ανέργων.

Εγγραφή στα μητρώα ανέργων του ΟΑΕΔ, αρχικά , για να αρχίσει ο της "απασχόλησης του εργατικού δυναμικού" οργανισμός να φτιάχνει κατα το δοκούν προγράμματα (των οποίων ουκ έστι αριθμός) και χιλιάδες νέοι να στελεχώνουν δημόσιες υπηρεσίες και ΟΤΑ.

Ακόμη και τώρα κανένας δεν είναι σε θέση να υπολογίσει τον ακριβή αριθμό των χιλιάδων "καταρτιζόμενων".


Ολοι βολευόντουσαν..


Οι εκάστοτε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στη συνέχεια,  κομπορρημονούσαν για την "μείωση της ανεργίας" , οι δημόσιες υπηρεσίες και οι ΟΤΑ, αλλά και άλλοι κοινωνικοί φορείς εξυπηρετούσαν τις ανάγκες τους (και την εκλογική τους πελατεία) με ανασφάλιστο εργατικό δυναμικό, προσβλητικά αμοιβόμενο και χρησιμοποιούμενο όπου δεί..

Σε σχετική έκδοση του υπ. εργασίας( επί υπουργίας του αλήστου μνήμης Τσιτουρίδη) γινόταν αναφορά στα προγράμματα stage "...ενίσχυσαν την απασχόληση...άλλαξε η φυσιογνωμία των προγραμμάτων απόκτησης εργασιακής εμπειρίας (stage) και μετατράπηκε από πρόγραμμα ρουτίνας του παρελθόντος, σε κινητήριο μοχλό τόνωσης της απασχόλησης".

Τόσο κυνικά, ομολογούσαν ότι χρησιμοποιούσαν τα προγράμματα  stage σαν κινητήριο μοχλό - λογιστικής - τόνωσης της απασχόλησης.

Τόνωση της απασχόλησης με ανασφάλιστη εργασία και συνάμα κακοπληρωμένη , ήταν τα κυβερνητικά οράματα.

Ετσι από τα αρχικά 12μηνα, επί κυβερνήσεων της ΝΔ φτάσαμε στα 30μηνα, και είναι άγνωστο πόσοι συνεχίζουν ακόμη μετά την λήξη των 30μηνων αυτών, ή πόσοι άλλοι συνέχισαν και με πόσες παρατάσεις να  "αποκτούν εργασιακή εμπειρία".


Αρχικά οι εταιρείες που αναλάμβαναν τα προγράμματα stage είχαν την υποχρέωση να καταβάλλουν στο ΙΚΑ όλες τις εργοδοτικές εισφορές.
(άρθρο 2 παρ. 4 του Ν2335/1995: " στην ασφάλιση του ΙΚΑ για όλους τους κλάδους αυτού, του ΙΚΑ-ΤΕΑΜ, του ΟΑΕΔ... υπάγονται τα πρόσωπα που παρακολουθούν τα επιδοτούμενα εν όλω ή εν μέρει, από το Ευρωπαικό Κοινωνικό Ταμείο, επιδοτούμενα προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης... Οι εισφορές του εργοδότη βαρύνουν το φορές υλοποίησης του προγράμματος")


Στη συνέχεια όμως οι συμμετέχοντες στα προγράμματα  stage ασφαλίζονται  μόνο για ιατροφαρμακευτική  περίθαλψη και για το λεγόμενο επαγγελματικό κίνδυνο και πληρώνουν μόνο αυτοί 6,45% και 1% αντίστοιχα.


Μια σκανδαλώδης παροχή στους εργοδότες του ιδιωτικού τομέα, αλλά και των υπηρεσιών-οργανισμών του Δημοσίου και τους ΟΤΑ , που απαλλάχτηκαν από την υποχρέωση καταβολής ασφαλιστικών εισφορών, σε βάρος φυσικά του ΙΚΑ και των άλλων ασφαλιστικών ταμείων.

Για να απασχοληθεί- εκπαιδευτεί κάποιος απαιτείτο να  καταχωρηθεί στα μητρώα ανέργων του ΟΑΕΔ και ο εργασιακός σύμβουλος (sic) θα μεριμνήσει αναλόγως.

Χωρίς κανένα έλεγχο, χωρίς καμία κατάθεση δικαιολογητικών (για τα προσχήματα) που να 
δικαιολογεί την παρουσία κάποιου καταρτιζόμενου στην συγκεκριμένη υπηρεσία και θέση.

Ακόμη και ... αεροναυπηγός να δήλωνε κάποιος  θα φρόντιζε  κατα το δοκούν ... ο "εργασιακός σύμβουλος".

Η διαδικασία  επιλογής επίσης πλήρως αδιαφανής όπως επίσης και η λήψη της απόφασης για παράταση του αρχικού προγράμματος.

Κι με αυτά και αυτά , χιλιάδες νέοι γέμισαν Δημόσιες  υπηρεσίες και ΟΤΑ κάνοντας όποιες εργασίες τους υποδείκνυαν οι παλαιοί, αφού σε αρκετές υπηρεσίες οι των  stage  ήταν περισσότεροι των μονίμων συνεχώς κουρασμένων υπαλλήλων.


Αυτά λοιπόν συνέβαιναν με την ανοχή των κρατούντων και των άλλων πολιτικών κομμάτων, αλλά κύρια με την ανοχή των "ε φω ετάχθησαν" συνδικαλιστικών οργανώσεων ( με πρώτη και καλύτερη τη ΓΣΕΕ που όψιμα τώρα συντάσσεται με την κατάργησή τους).

Αντί να έχουν πέσει τα ντουβάρια, από τις μαχητικές κινητοποιήσεις για την απαράδεκτη έκταση του φαινομένου της σύγχρονης γαλέρας με την εκμετάλλευση του πιο δυναμικού κομματιού της κοινωνίας μας.


Τώρα το ΠΑΣΟΚ , μετά και τα προεκλογικά όργια του ανεκδιήγητου Βερναρδάκη (τον οποίο κατήγγειλε μέχρι και η πολιτική του παροισταμένη Πετραλιά) παίρνει την απόφαση να διακόψει οριστικά και αμετάκλητα αυτή την αυθαιρεσία που φέρουν τα προγράμματα  stage.

Ενας ρουσφετολογικός μηχανισμός παύει να υφίσταται και σαν τέτοιος πρέπει να χαιρετιστεί σαν θετική κυβερνητική απόφαση.


Μια απόφαση που δίνει τέλος στην ανασφάλιστη και μερικώς αμοιβόμενη παροχή εργασίας, έχοντας παρεκκλίνει από τον αρχικό σκοπό της εκπαίδευσης.

"Οι πάγιες και διαρκείς ανάγκες του Δημοσίου θα καλυφθούν με τις αντίστοιχες θέσεις (μέσω προκηρύξεων και ΑΣΕΠ)" τόνισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
"Στον ιδιωτικό θα συνεχίσουν να εφαρμόζονται, αλλά δεν θα είναι ανασφάλιστα, αφού είναι μια μορφή μαθητείας, και υπάρχουν παντού στην ΕΕ.
Αρα δεν έχει λογική η κατάργησή τους, έχει όμως απόλυτη λογική να μην είναι ανασφάλιστοι, να μην υπάρχει εκμετάλλευση και να μην χρησιμοποιούνται αντι για κανονική απασχόληση".

Η απαράδεκτη συμπεριφορά και η κρατούσα νοοτροπία στη χώρα δημιουργεί όμως νέα δεδομένα με του συμμετέχοντες στα προγράμματα stage , που αναπτύσσουν "κίνημα" για την μόνιμη αποκατάστασή τους με την επ αόριστον παρουσία τους στις όποιες θέσεις "εκπαιδεύονταν", ισχυριζόμενοι ότι καλύπτουν πάγιες ανάγκες.

Οι πολιτικοί λοιπόν έσπειραν ανέμους και καλούνται να θερήσουν θύελλες, παρά το γεγονός ότι το άρθρο 103  παρ.8 του Συντάγματος απαγορεύει την με νόμο μονιμοποίηση ή μετατροπή συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου ή συμβάσεων μίσθωσης έργου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου.


Νομοθέτησαν το 1994 με τον Ν.2190 άρθρο 18 παρ.2 που αντικαταστάθηκε με τον Ν.3320/2005 άρθρο 2 παρ.1 (ΦΕΚ 48/Τ.Α7 23.2.2005) ότι αν ο χρόνος απόκτησης εργασιακής εμπειρίας σε καθήκοντα της ίδιας ή παρεμφερούς ειδικότητας με την προκηρυσσόμενη θέση, διανύθηκε σε υπηρεσίες του Δημοσίου, σε ΝΠΔΔ, ΟΤΑ Α"  & Β' βαθμού , σε ΝΠΙΔ του δημόσιου τομέςκαι είναι αθροιστικά ίσος ή μεγαλύτερος των 24 μηνών, ο αριθμός των μονάδων για το κριτήριο της κατά τα ανωτέρω αποκτηθείσας εμπειρίας προσαυξάνεται κατά 50%.

Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να αλλάξει τον παραπάνω Νόμο Παυλόπουλου για την προκλητική μοριοδότηση, που έβαζε σε άνιση θέση τον πτυχιούχο του α΄ ή β΄ΑΕΙ με τον έχοντα με πολιτικό βύσμα τοποθετηθεί σε κάποια δημόσια υπηρεσία μέσω stage.



Η έκρηξη της ανεργίας οδηγεί νέους ανθρώπους σε συμβιβασμό για μια φτηνή θέση εργασίας και τα stage  αποτελούν την πιο τρανή απόδειξη πελατειακών σχέσεων, που ταυτόχρονα δημιουργούσαν χιλιάδες στρατιές υπο-απασχολούμενων με χαμηλά  εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώμτα.

Παρόμοια είναι και η άλλη πατέντα των εργαζόμενων με τα "μπλοκάκια" σε ΑΕΙ, ΟΤΑ, και άλλα ΝΠΙΔ και ΝΠΔΔ ενώ η εργασία τους είναι απόλυτα εξαρτημένη ( αλλά χωρίς ασφάλιση- την οποία καλύπτουν οι ίδιοι, όπως και τις φορολογικές τους υποχρεώσεις σαν ελεύθεροι επαγγελματίες καθώς επίσης και χωρίς εργασιακά δικαιώματα και παροχές)

Η κυβέρνηση τόλμησε.
Απομένει να ολοκληρώσει με δύναμη και πολιτική γενναιότητα το θεσμό των κάθε λογής συμβασιούχων - πολιτικών ομήρων.

Να κατοχυρώσει διαφανείς διαδικασίες επιλογής προσωπικού στον δημόσιο και ευρύτερο τομέα με ισονομία και αξιοκρατικά κριτήρια, για να σταματήσει η εκμετάλλευση και το εμπόριο ελπίδας.

Τέλος πρέπει να μπει κι ένα τέλος στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες του ιδιωτικού τομέα, με τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, τους μερικά απασχολούμενους ( τα 2ωρα, 3ωρα είναι καθημερινή πρακτική) ,τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, την ανασφάλιστη απασχόληση, ή την αμοιβή της εργασίας χωρίς να τηρούνται οι οικείες συμβάσεις εργασίας, αλλά κύρια με την πιστή τήρηση των κανόνων ασφάλειας της εργασίας έτσι ώστε να σταματήσει η εργατική τάξη να πληρώνει βαρύ φόρο αίματος στα εργοτάξια των πολλαπλά αυθαιρετούντων.