ΚΑΙ ΤΩΡΑ ; TI;

ΔΝΤ, Μηχανισμός Στήριξης, θηλειά στο λαιμό μας. 

Κι ήρθε και η ψήφιση του Ασφαλιστικού- Εργασιακού χάρτη , κι "έδεσε το γλυκό".

Και τώρα τι;

Μήπως όλα αυτά, είναι μια κάποια λύση;

Το διακύβευμα της κυβερνητικής απόφασης για την προσφυγή στο ΔΝΤ ήταν η πτώχευση της χώρας ή χρεοκοπία του Ελληνισμού;

Η "χρεοκοπία της ζωής των πολιτών" (σύμφωνα με τους συνδικαλιστικούς ηγετίσκους) ή η οριστική καταβύθιση των ζωών μας στο πέραν του οικονομικού, αδιέξοδο;

Οι απαντήσεις που υπάρχουν, δεν είναι ξεκάθαρες

Απολογητική υποστήριξη από τη μια μεριά (οι κυβερνητικοί που προσπαθούν να μη λερωθούν πολύ)

Εκτονωτική καταγγελία από την αντίπερα (εργατοπατέρες που προσπαθούν να μην τους πάρει το κύμα)

Θολώνουν τα νερά και οι μεν και οι δε (σκοπιμότητες γαρ).

Με τα όποια επιχειρήματά τους, που θα είχαν διαδικαστικό, και γι αυτό και ελαχίστου ενδιαφέροντος, χαρακτήρα αν δεν ζυμώνονταν στους φόβους και στις αγωνίες ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

Ποιός φταίει, ποιός θα πληρώσει, τι δεν έγινε, τι θα μπορούσε να γίνει , και άλλα, ατελείωτη σειρά ερωτημάτων ζητούν μια απάντηση με κατάληξη όμως μουντή, και τη σκυθρωπή αίσθηση με αγανάκτηση ανάμικτη που γεννά τον τρόμο και το αδιέξοδο.

Δεν είναι βέβαια αυτή η "κατάβαση" στο πρόβλημα αδικαιολόγητη - κάθε άλλο - είναι επιβεβλημένη, χρήσιμη και ίσως λυτρωτική.

Αρκεί να μη μείνουμε μόνο σε αυτή.

Να μην καταλήξει σε μια εκφυλιστική καθοδική σπειροειδή πορεία, στο πουθενά.

Γιατί πουθενά είναι οι απλουστεύσεις του τύπου "φέρτε πίσω τα κλεμμένα", "να πληρώσουν οι κλέφτες", "στη φυλακή οι κλέφτες"

Πουθενά είναι και οι χαρακτηρισμοί "οι τεμπέληδες του δημοσίου", "οι μεγαλογιατροί του Κολωνακίου", "οι γνωστοί-άγνωστοι των Εξαρχείων", δηλαδή οι άλλοι, κάποιοι άλλοι.

Ομως κάθε γνήσια προσπάθεια έτσι και η τωρινή οφείλει να ξεκινίσει από τον εαυτό της,

τι κάναμε,

τι επιτρέψαμε να μας κάνουν,

τι δεν απορρίψαμε,

τι πρότυπα υιοθετήσαμε,

σε τι σιωπήσαμε,

τι αναταλλάξαμε για μια πρόσκαιρη ανούσια χαρά.

Η καταβολή άμεσα του προσωπικού μας τιμήματος είναι μια διαδικασία αναγκαία για να ξεσηκωθούμε, να αφυπνισθούμε και να πάψουμε να είμαστε ο "αποδιοπομπαίος τράγος".

Η αφύπνιση μας είναι αναγκαία και η πρώτη ικανή συνθήκη για ... την έξοδο από τον κόσμο της παραίσθησής μας.

Υπολογισμοί, μέτρημα στα τεφτέρια μας, στατιστικές ... "λίγα αλλά σταθερά βήματα, βελτιώσεις, καλύτερα, αλλά όχι καλά" ... δεν μπορεί παρά να είναι τα άχυρα της καλύβας των τριών μικρών γουρουνιών - και το φύσημα του λύκου είναι σαρωτικό και ολέθριο...

Αφύπνιση, ξεσηκωμός, αγώνας υπέρ πάντων ... για τον ΦΠΑ, για τα spread's, για μισθό των 3,60, για σύνταξη -επίδομα κηδείας;

Μάλλον ανάποδα διαβάζουμε το βιβλίο της ζωής μας.

Πρέπει να δούμε ότι , πίσω απ' τους συντελεστές της φορολογίας, τα ετήσια ποσοστά μείωσης του ελλείματος,  κλπ κρύβονται ζωές παιδιών, όνειρα νέων , ηλικιωμένοι που γατζωμένοι διεκδικούν αξιοπρέπεια και στοργή.

Χέρια στιβαρά, τραχειά, λερωμένα απ' τη δουλειά αλλά ... πεντακάθαρα,

απλώνονται παντού - αρπάξτε τα, σηκώστε τα ψηλά, στηριχτείτε πάνω τους ...

Τα λαμόγια, οι αρπακολλατζήδες με τα κονέ, οι νταραβεριτζήδες με τα καγιέν; 

θα ξεχαστούν; θα γλιτώσουν; και πάλι; Ατιμώρητοι; OXI BEBAIA

Πρέπει να επιβάλλουμε - επιμένοντας σθεναρά - τον εξοβελισμό τους, όχι στην κολυμπήθρα των δικών μας αμαρτιών ( σαν άλλοθι  ), αλλά σαν μέρισμα δικαιοσύνης και διαδικασία απολύμανσης.

Η επανακατάκτηση των αξιών μας, των απλών, απτών και αυτονόητων αξιών, η επαναδιεκδίκηση της τιμιότητας, της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας,  θα είναι η καταδίκη και ο ολοκληρωτικός αφανισμός τους.

Στο μεταξύ συνεχίζουμε να βαδίζουμε στα σκοτεινά, κρατώντας τη σοφία και την υπομονή από τη μια μεριά και την ορμή και ελπίδα των παιδιών μας από την άλλη.

Κι ίσως είναι περισσότερο αναγκαία και μη ουτοπική η συγκέντρωση , όλων των τίμιων ΑΝΘΡΩΠΩΝ με αξίες ( που πιστεύουν στην αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα, σε μια κοινωνία αρχών με κοινωνικό πρόσωπο, με δικαιοσύνη και δημοκρατία)  χωρίς κομματικές ταμπέλλες και κομματικά απωθημένα για να χτίσουμε την αριστερά του μέλλοντος και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να ματώσουμε για να ανασυγκροτήσουμε τη χώρα, χωρίς λαμόγια και γκρουπόσκυλα, που θα δίνει ελπίδα για το μέλλον των παιδιών μας.