το έργο του (Μίκη) είναι η δική μας ιστορία-περιουσία κι ας απαξιώνεται ο ίδιος

"Λάθη έκανε οπωσδήποτε ο Καραμανλής, όπως κάνουν όλοι.

Όμως η δική μου άποψη είναι ότι μέσα στον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων είναι πρακτικά αδύνατο να σταθεί μια κυβέρνηση της δεξιάς.

Γιατί για μένα μια εκλογική πλειοψηφία δεν μου λέει τίποτα, μιας και η πραγματική δύναμη βρίσκεται αλλού.

Πρώτον στο γεγονός ότι στην ουσία η πραγματική λαϊκή πλειοψηφία βρίσκεται στο σύνολο των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) και δεύτερον ότι αυτή η πραγματική πλειοψηφία (και προ παντός το ΠΑΣΟΚ) ελέγχει κατά 80-90% τα μεγάλα φρούρια της πραγματικής εξουσίας.

Δηλαδή την ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, τις ΔΕΚΟ, το «βαθύ κράτος» (πάνω από το 70% οι υπάλληλοι είναι Πασόκοι) και τα μεγάλα θωρηκτά, δηλαδή το σύνολο σχεδόν του Ημερήσιου Τύπου και των μεγάλων Καναλιών, δηλαδή των μέσων που διαμορφώνουν κατά το δοκούν την κοινή γνώμη.

Κάποτε, όταν ήμουν βουλευτής, έλεγα ότι αν μου δώσουν για 3-4 μήνες το Συγκρότημα Λαμπράκη, μπορεί να γίνω … Πρωθυπουργός. Αστείο; Και όμως αληθινό.

Επί πλέον ο Καραμανλής δεν υπάκουσε –όπως κάνουν όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες- στην σαφή εντολή των ΗΠΑ. Δηλαδή...

...«ΟΧΙ οικονομικές και άλλες σχέσεις με Ρωσία και Κίνα».

Κι ακόμα τόλμησε να πει ΟΧΙ κατάμουτρα στον μεγάλο μας Βεζύρη, τον Μπους, στο Βουκουρέστι.

Και ίσως αυτό να ήταν και το πιο μεγάλο και μοιραίο του «λάθος».

Λίγο πριν τις εκλογές του 2007 και τις φωτιές που συνέπεσαν τότε, μια μεγάλη ημερήσια εφημερίδα προειδοποιούσε τον ελληνικό λαό με λίγα λόγια στην πρώτη σελίδα και σε ειδικό πλαίσιο ότι θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, ειδεμή μας περίμεναν πολλά και διάφορα. 

Σημειωτέον ότι λίγο πιο πριν είχαν υπογραφεί οι συμφωνίες μεταξύ Καραμανλή και Πούτιν για τον αγωγό.

«Θεέ μου», είπα μέσα μου, «όχι πια άλλες συμφορές.

Αν είναι έτσι, ας πάνε στο διάβολο και ο αγωγός και η COSCO». 

Και θυμήθηκα τον μακαρίτη ΓΑΒ (Γεώργιο Αγγέλου Βλάχο) της τότε «Καθημερινής», που στις βενιζελικές «μεγαλομανίες» απαντούσε εκφράζοντας τους «συνετούς» και «υπάκουους» με το περίφημο άρθρο «θέλομεν την Ελλάδα … μικράν και έντιμον».

Έτσι και τώρα πρέπει να πω, ότι όχι μόνο φοβήθηκα αλλά τρομοκρατήθηκα. 
Και πράγματι σε πολύ λίγο διάστημα είδαμε τις φλεγόμενες κουκουνάρες της Ηλείας να εκτοξεύονται σαν πύραυλοι και να καίνε τις κορυφές του … Ταϋγετου! 
Τέτοιο θέαμα, είπα μέσα μου, μόνο μια δύναμη δαιμονική μπορεί να προκαλέσει και ευχήθηκα μπροστά σ’ αυτό το εκβιαστικό δίλημμα να στείλει ο λαός τον Καραμανλή στο σπίτι του, για να .. γλιτώσουμε!
Και να που συνέβη τελικά αυτό… Κι έτσι … ανέπνευσα! Όπως … ανέπνευσε μαζί μου και το 80% του ελληνικού λαού ".

Αυτά δήλωσε ο Μίκης Θεοδωράκης σε συνέντευξη του στο περιοδικό "Επίκαιρα".

 Ο ίδιος Μίκης που δήλωνε παλιότερα, για την ελλειπή χρηματοδότηση συναυλιών του, από το ΥΠΠΟ

"θεωρούσα και θεωρώ οτι αποτελεί υποχρέωση του συνόλου των παραγόντων που κατέχουν τα ανάλογα μέσα να επανορθώσουν αυτή τη μεγάλη ζημιά που υπέστην ως δημιουργός, θυσιαζόμενος υπέρ της ελευθερίας,της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού,
όπως επίσης θεωρώ ως υπολογίσιμη προσφορά μου τις προσπάθειες μου για την δημιουργία ήπιου πολιτικού κλίματος και εξευγενισμού της δημόσιας ζωής με την προβολή της ανάγκης εθνικής συνεννόησης και συνεργασίας, ιδιαίτερα γύρω από τα μεγάλα εθνικά θέματα,γεγονός που επίσης είχε κι αυτό αρνητικές συνέπειες στη γνωριμία του έργου μου,(???)
και υπενθυμίζω μόνο την 7ετή ολοκληρωτική απαγόρευση της μουσικής μου κατά την διάρκεια της δικτατορίας με αποτέλεσμα να θυσιαστούν η προβολή του και η γνωριμία του, κυρίως μέσα στον λαό μας.
όμως αυτή η - ηθική στο βάθος - αποκατάσταση απά την πολιτεία και τους φορείς της ποτέ δεν εκδηλώθηκε".

Δήλωση γεμάτη "εθνική περηφάνια" , αυτοθαυμασμό, πολιτικά αντιδραστικό και άκρως συντηρητικό όπου ο εθνικός μουσικοσυνθέτης χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας αυτοεξυμνείται για τα παρελθόντα κατορθώματάτά του,αυτοθυματοποιείται ,πλέκει εγκώμια για το προσωπό του, που θυμιζουν τον ελληναρά του "ξέρεις ποιός είμαι 'γω ρε"

Πολιτικάντης χειρίστου βαθμού και ζήτουλας συνάμα , ο Μίκης "μας",  των Λαμπράκηδων, των οραμάτων, του ονείρου, της συμμετοχής, της άδολης αγάπης, της αριστεράς που θα ένωνε τον κόσμο, κι αργότερα ο Μίκης της "μαύρης βίβλου" που την ξέχασε για να γίνει και υπουργός του Μητσοτάκη.

"επιτάφιος" και "κατάσταση πολιορκίας" μαζί με "καραμανλής ή τανκς",  

"άξιον εστί" υπουργός του Μητσοτάκη, 

"μαουτχάουζεν" και συνέντευξη στο ακροδεξιό περιοδικό "δαυλός" (παλιότερα), 

"κάντο χενεράλ" και αντιευραικές δηλώσεις, 

"πνευματικό εμβατήριο'' και "να πλένουμε το στόμα μας" πριν μιλήσουμε για τον "αρχηγό της εκκλησίας, ειδικά για τον Χριστόδουλο".
Πεπραγμένα του Μίκη ,  ανιστόρητες δηλώσεις , άνευ όρων υποστήριξή του στο πρόσωπο Χριστόδουλου (που δεν ήξερε γιατί διάβαζε)

Πρέπει να πολεμηθεί τούτο το "Μίκης είναι αυτός", να μην αποδεχτούμε, να μη θεωρήσουμε δεδομένο το ακαταλόγιστο, κι ας το διεκδικεί ο ίδιος, ή κι ας του έχει προ πολλού παραχωρηθεί, και μάλιστα ολοπρόθυμα.

Λέω να μην το αποδεχτούμε, όχι τόσο επειδή κάποιοι μπορεί να τα παίρνουν όλα του στα σοβαρά, αλλά να μην το αποδεχτούμε από σεβασμό και μόνο για τον ίδιο. 

Κι αν όχι για την Ιστορία του, αφού ο ίδιος πρώτα δεν τη σέβεται, για το έργο του, που αυτό μας αφορά, αυτό είναι πια και δικό μας, δική μας Ιστορία-και περιουσία τεράστια.

Πόσο τραγικό όμως, να μας απογοητεύουν τα είδωλα της νιότης μας ...