Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Και τα δικά μας, δικά μας και τα δικά σας, δικά μας .....



«Καλούμαστε να συνεισφέρουμε για τις ανύπαρκτες οικονομικές πολιτικές. Καλούμαστε να πληρώσουμε άλλων τα σπασμένα. Δεν το αποδεχόμαστε».
 

Με αυτή την σκληρή δήλωση απάντησε ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων Θεόκλητος, ο οποίος έχει και την ευθύνη των οικονομικών της Ελλαδικής Εκκλησίας, στην πρόθεση της Κυβέρνησης να φορολογήσει την εκκλησιαστική περιουσία.
 

Το ίδιο ακριβώς διαμήνυσε και στον Υπουργό, με την σημείωση ότι η Εκκλησία δεν έχει αντίρρηση να φορολογηθεί ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, όχι όμως ως φιλανθρωπικό ίδρυμα, γιατί δεν είναι τέτοιο, ούτε είναι αυτός ο ρόλος της.

Αυτά τα διάβασα στην ( EpirusPost ) και ξαφνιάστηκα που άκουσα τον Υπουργό Οικονομικών της Εκκλησίας, ουπς sorry, τον Άγιο Ιωαννίνων ήθελα να πω να λέει έτσι φόρα-παρτίδα ότι η Εκκλησία ούτε φιλανθρωπικό ίδρυμα είναι, ούτε αυτός είναι ο ρόλος της.
 

Και τότε Άγιε, ποιός είναι ο ρόλος της μπορείτε να μας πείτε; Εάν θέλετε να είστε Ν.Π.Δ.Δ. να είστε, αλλά σε όλα σας, όχι μόνο εκεί που σας συμφέρει. 
Τέρμα οι αγιοσύνες και τα χειροφιλήματα. Έξω από το Μητροπολιτικό σας Μέγαρο να βάλετε πινακίδα "Μητρόπολη Ιωαννίνων Ν.Π.Δ.Δ."
 

Ά και να μην το ξεχάσω, να αρχίσετε να κόβετε και αποδείξεις. 
Ναι, ναι, καλά ακούσατε, θέλω ταμειακή μηχανή και απόδειξη. Δίνω το ευρώ μου και ανάβω κεράκι;  
Απόδειξη


Ρίχνω στο κουτί για τους φτωχούς;  
Απόδειξη
Πληρώνω για τα βαφτίσια;
Απόδειξη
Δίνω και στον ψάλτη για να ψάλει στην κηδεία;
Απόδειξη
Ανάβει και ο μεγάλος πολυέλαιος και μπαίνω στην ακριβή κατηγορία για τον γάμο;  
Απόδειξη!!!
Έτσι είναι Άγιε, ουπς sorry, είπαμε τέρμα τα Άγιε, έτσι είναι κύριε Θεόκλητε, δεν μπορεί να είναι και τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας!!!

 

Και ακόμη κάτι για να μην το ξεχάσω. 
Τέρμα και το σκέτο Θεόκλητος, ποιός είσαι, ο Δάκης, ο Πασχάλης ή ο Νίνο

Έχεις ονοματεπώνυμο δεν έχεις; Αυτό να χρησιμοποιείς, σαν οποιοσδήποτε άλλος προϊστάμενος Ν.Π.Δ.Δ.!!!
 

Πάντως, για να σταματήσω κιόλας την πλάκα, το θράσος δεν έχει όρια. 
Στην ερώτηση που του έκανε δημοσιογράφος για το αν θα ήταν προτιμότερο να γίνει διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, ο κύριος Θεόκλητος Τάδε (δεν ξέρω το επίθετό του) ξεχνώντας τα Δημοσιοϋπαλληλικά, είπε:
«Μακάρι να είχε γίνει. Έτσι κι εγώ δεν θα είχα παπάδες που θα μου έλεγαν ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Μπορεί να είχα λιγότερους, αλλά θα ήταν παπάδες. Φταίμε όμως κι εμείς. Γιατί πολλές φορές κάναμε τον άμβωνα, πολιτική»
.


Ώστε έχεις παπάδες που σου λένε ότι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, έ; 
Και γιατί δεν τους ξυρίζεις, μιας και εσύ είσαι τόσο υπεράνω; Και γιατί δεν τους καταγγέλεις στους πιστούς που συνεχίζουνε να πηγαίνουν στις εκκλησίες τους και ακούνε τα κηρύγματά τους και τους λένε τις εξομολήσεις τους κλπ, κλπ.
 

Καλά, μην επιμένεις, σε πιστέψαμε...
από το ΚΕΝΤΡΙ


ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ

Η Γη είναι δική μας

'Εξω αι ΗΠΑ - 'Εξω το ΝΑΤΟ Λαέ-λαέ ή τώρα ή ποτέ
ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ



















μέρα μνήμης, μέρα τιμής

κι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη…

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

το έργο του (Μίκη) είναι η δική μας ιστορία-περιουσία κι ας απαξιώνεται ο ίδιος

"Λάθη έκανε οπωσδήποτε ο Καραμανλής, όπως κάνουν όλοι.
Όμως η δική μου άποψη είναι ότι μέσα στον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων είναι πρακτικά αδύνατο να σταθεί μια κυβέρνηση της δεξιάς.
Γιατί για μένα μια εκλογική πλειοψηφία δεν μου λέει τίποτα, μιας και η πραγματική δύναμη βρίσκεται αλλού.
Πρώτον στο γεγονός ότι στην ουσία η πραγματική λαϊκή πλειοψηφία βρίσκεται στο σύνολο των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) και δεύτερον ότι αυτή η πραγματική πλειοψηφία (και προ παντός το ΠΑΣΟΚ) ελέγχει κατά 80-90% τα μεγάλα φρούρια της πραγματικής εξουσίας.
Δηλαδή την ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, τις ΔΕΚΟ, το «βαθύ κράτος» (πάνω από το 70% οι υπάλληλοι είναι Πασόκοι) και τα μεγάλα θωρηκτά, δηλαδή το σύνολο σχεδόν του Ημερήσιου Τύπου και των μεγάλων Καναλιών, δηλαδή των μέσων που διαμορφώνουν κατά το δοκούν την κοινή γνώμη.
Κάποτε, όταν ήμουν βουλευτής, έλεγα ότι αν μου δώσουν για 3-4 μήνες το Συγκρότημα Λαμπράκη, μπορεί να γίνω … Πρωθυπουργός. Αστείο; Και όμως αληθινό.

Επί πλέον ο Καραμανλής δεν υπάκουσε –όπως κάνουν όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες- στην σαφή εντολή των ΗΠΑ. Δηλαδή...
...«ΟΧΙ οικονομικές και άλλες σχέσεις με Ρωσία και Κίνα».
Κι ακόμα τόλμησε να πει ΟΧΙ κατάμουτρα στον μεγάλο μας Βεζύρη, τον Μπους, στο Βουκουρέστι.
Και ίσως αυτό να ήταν και το πιο μεγάλο και μοιραίο του «λάθος».
Λίγο πριν τις εκλογές του 2007 και τις φωτιές που συνέπεσαν τότε, μια μεγάλη ημερήσια εφημερίδα προειδοποιούσε τον ελληνικό λαό με λίγα λόγια στην πρώτη σελίδα και σε ειδικό πλαίσιο ότι θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, ειδεμή μας περίμεναν πολλά και διάφορα. 
Σημειωτέον ότι λίγο πιο πριν είχαν υπογραφεί οι συμφωνίες μεταξύ Καραμανλή και Πούτιν για τον αγωγό.
«Θεέ μου», είπα μέσα μου, «όχι πια άλλες συμφορές.
Αν είναι έτσι, ας πάνε στο διάβολο και ο αγωγός και η COSCO». 
Και θυμήθηκα τον μακαρίτη ΓΑΒ (Γεώργιο Αγγέλου Βλάχο) της τότε «Καθημερινής», που στις βενιζελικές «μεγαλομανίες» απαντούσε εκφράζοντας τους «συνετούς» και «υπάκουους» με το περίφημο άρθρο «θέλομεν την Ελλάδα … μικράν και έντιμον».
Έτσι και τώρα πρέπει να πω, ότι όχι μόνο φοβήθηκα αλλά τρομοκρατήθηκα. 
Και πράγματι σε πολύ λίγο διάστημα είδαμε τις φλεγόμενες κουκουνάρες της Ηλείας να εκτοξεύονται σαν πύραυλοι και να καίνε τις κορυφές του … Ταϋγετου
Τέτοιο θέαμα, είπα μέσα μου, μόνο μια δύναμη δαιμονική μπορεί να προκαλέσει και ευχήθηκα μπροστά σ’ αυτό το εκβιαστικό δίλημμα να στείλει ο λαός τον Καραμανλή στο σπίτι του, για να .. γλιτώσουμε!
Και να που συνέβη τελικά αυτό… Κι έτσι … ανέπνευσα! Όπως … ανέπνευσε μαζί μου και το 80% του ελληνικού λαού ".
Αυτά δήλωσε ο Μίκης Θεοδωράκης σε συνέντευξη του στο περιοδικό "Επίκαιρα".

 Ο ίδιος Μίκης που δήλωνε παλιότερα, για την ελλειπή χρηματοδότηση συναυλιών του, από το ΥΠΠΟ

"θεωρούσα και θεωρώ οτι αποτελεί υποχρέωση του συνόλου των παραγόντων που κατέχουν τα ανάλογα μέσα να επανορθώσουν αυτή τη μεγάλη ζημιά που υπέστην ως δημιουργός, θυσιαζόμενος υπέρ της ελευθερίας,της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού,
όπως επίσης θεωρώ ως υπολογίσιμη προσφορά μου τις προσπάθειες μου για την δημιουργία ήπιου πολιτικού κλίματος και εξευγενισμού της δημόσιας ζωής με την προβολή της ανάγκης εθνικής συνεννόησης και συνεργασίας, ιδιαίτερα γύρω από τα μεγάλα εθνικά θέματα,γεγονός που επίσης είχε κι αυτό αρνητικές συνέπειες στη γνωριμία του έργου μου,(???)
και υπενθυμίζω μόνο την 7ετή ολοκληρωτική απαγόρευση της μουσικής μου κατά την διάρκεια της δικτατορίας με αποτέλεσμα να θυσιαστούν η προβολή του και η γνωριμία του, κυρίως μέσα στον λαό μας.
όμως αυτή η - ηθική στο βάθος - αποκατάσταση απά την πολιτεία και τους φορείς της ποτέ δεν εκδηλώθηκε".



Δήλωση γεμάτη "εθνική περηφάνια" , αυτοθαυμασμό, πολιτικά αντιδραστικό και άκρως συντηρητικό όπου ο εθνικός μουσικοσυνθέτης χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας αυτοεξυμνείται για τα παρελθόντα κατορθώματάτά του,αυτοθυματοποιείται ,πλέκει εγκώμια για το προσωπό του, που θυμιζουν τον ελληναρά του "ξέρεις ποιός είμαι 'γω ρε"



Πολιτικάντης χειρίστου βαθμού και ζήτουλας συνάμα , ο Μίκης "μας",  των Λαμπράκηδων, των οραμάτων, του ονείρου, της συμμετοχής, της άδολης αγάπης, της αριστεράς που θα ένωνε τον κόσμο, κι αργότερα ο Μίκης της "μαύρης βίβλου" που την ξέχασε για να γίνει και υπουργός του Μητσοτάκη.


"επιτάφιος" και "κατάσταση πολιορκίας" μαζί με "καραμανλής ή τανκς",  
"άξιον εστί" υπουργός του Μητσοτάκη, 
"μαουτχάουζεν" και συνέντευξη στο ακροδεξιό περιοδικό "δαυλός" (παλιότερα)
"κάντο χενεράλ" και αντιευραικές δηλώσεις, 
"πνευματικό εμβατήριο'' και "να πλένουμε το στόμα μας" πριν μιλήσουμε για τον "αρχηγό της εκκλησίας, ειδικά για τον Χριστόδουλο".
Πεπραγμένα του Μίκη ,  ανιστόρητες δηλώσεις , άνευ όρων υποστήριξή του στο πρόσωπο Χριστόδουλου (που δεν ήξερε γιατί διάβαζε)

Πρέπει να πολεμηθεί τούτο το "Μίκης είναι αυτός", να μην αποδεχτούμε, να μη θεωρήσουμε δεδομένο το ακαταλόγιστο, κι ας το διεκδικεί ο ίδιος, ή κι ας του έχει προ πολλού παραχωρηθεί, και μάλιστα ολοπρόθυμα.

Λέω να μην το αποδεχτούμε, όχι τόσο επειδή κάποιοι μπορεί να τα παίρνουν όλα του στα σοβαρά, αλλά να μην το αποδεχτούμε από σεβασμό και μόνο για τον ίδιο. 
Κι αν όχι για την Ιστορία του, αφού ο ίδιος πρώτα δεν τη σέβεται, για το έργο του, που αυτό μας αφορά, αυτό είναι πια και δικό μας, δική μας Ιστορία-και περιουσία τεράστια.
Πόσο τραγικό όμως, να μας απογοητεύουν τα είδωλα της νιότης μας ...

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

το τείχος έπεσε ... και βάρεσε την Αλέκα κατακέφαλα


Το Τείχος του Βερολίνου υπερασπίστηκε η γγ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα , λέγοντας πως
"η εργατική κυβέρνηση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας είχε δικαίωμα να το υψώσει αμυνόμενη απέναντι στη Δυτική Γερμανία που μαζί με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς που λειτουργούσε σαν στρατός κατοχής."

Μιλώντας μάλιστα από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής (δέστε σημειολογία με τον ιερό χώρο)  η Αλέκα είπε:  
"Το τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός να υψωθεί και έγινε ακριβώς παραμονές, όταν τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο, ιδιαίτερα βεβαίως στο ανατολικό Βερολίνο, στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
 Και ρωτάμε: Δεν είχε δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; 
Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις - τέσσερις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό Κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες βγες; 
Γιατί η Δυτική Γερμανία στην ουσία λειτουργούσε με το ΝΑΤΟ, με τους Αμερικανούς σαν στρατός Κατοχής. 
Απ’ τη μία μεριά ευθύνεται για τη διαίρεση της Γερμανίας και από την άλλη ήθελε τη βίαιη προσάρτησή της".


Η κατακόκκινη Αλέκα εξαπέλυσε βέλη εναντίον όσων συγκεντρώθηκαν στο Βερολίνο, στους γιορτασμούς για τα 20χρονα από την πτώση του τείχους.

"Σήμερα στο Βερολίνο η αφρόκρεμα των ιμπεριαλιστών και τα δευτεροκλασάτα στελέχη τους και οι σύμμαχοί τους - ανάμεσα σε αυτούς και ο Έλληνας πρωθυπουργός - πήγαν να γιορτάσουν την πτώση του τείχους".


"Στην πραγματικότητα πανηγυρίζουν για την καπιταλιστική παλινόρθωση" συμπλήρωσε, 
ενώ προέβλεψε ότι 
"η ροή της ιστορίας δεν μπορεί να σταματήσει και αργά ή γρήγορα η επικαιρότητα του σοσιαλισμού θα γίνει πραγματικότητα"

Καταλήγοντας το παραλήρημα η Αλέκα είπε ακόμη: 
"Αν νομίζουν αυτοί που μαζεύονται σήμερα στο Βερολίνο ότι οι λαοί θα συμφιλιωθούν με την ιμπεριαλιστική πραγματικότητα πέφτουν έξω. Αργά ή γρήγορα οι λαοί θα σηκωθούν πολύ ψηλά, ακόμα ψηλότερα απ' ότι έγινε στον 20ό αιώνα"

Η Αλέκα μετά την αποκατάσταση της Σταλινικής θηριωδίας των γκουλάγκ (τσαρικό δημιούργημα που συνέχισε ως χρήσιμο μέσο  εξόντωσης των αντιφρονούντων και επί Ιωσήφ Στάλιν) στο συνέδριο του ΚΚΕ του οποίου βεβαίως παραμένει γραμματέας "περιποιεί τιμή" και στην ηγεσία της πάλαι ποτέ ΛΔ της Γερμανίας.

Η συνεπής πορεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σταμάτησε στον Ιωσήφ Στάλιν ( αναφέρει το ντοκουμέντο-απόφαση του Κόμματος ) και από εκεί και πέρα σημειώθηκε η «δεξιά οπορτουνιστική στροφή» με τον Νικίτα Χρουστσόφ, η οποία συνεχίστηκε από τον Λεονίντ Μπρέζνιεφ και κορυφώθηκε με την «περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.

Κράτησαν  μια μικρή επιφύλαξη για τη μικρή περίοδο του Γιούρι Αντρόπωφ, η οποία προηγήθηκε της «περεστρόικας» μια και μερικοί από την μεταπολιτευτική ηγεσία του συγκαταλέγονταν στα αγαπημένα του παιδιά. (σημ.  πριν ο Γιούρι Αντρόπωφ γίνει ΓΓ του ΚΚΣΕ ήταν αρχηγός της KGB).

Η πείρα όμως από τα καθεστώτα του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και από τα καθεστώτα που εγκαθιδρύθηκαν μετά από ένοπλο αγώνα και είχαν ως ιδεολογία τον "μαρξισμό λενινισμό", δείχνει ότι η λεγόμενη σοσιαλιστική εξουσία με τον τρόπο που λειτούργησε , δεν ήταν άλλο από την εξουσία του κόμματος και της ταύτισής του με το υπερσυγκεντρωτικό κράτος που διαρκώς ενισχυόταν,  αντί της σταδιακής του απονέκρωσης και της εδραίωσης της λαϊκής εξουσίας, μέσω της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιεύθυνσης και της αυτοδιαχείρισης του λαού.


Στο όνομα της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής εδραιώθηκε ο πλήρης κρατικισμός 
και η κρατική ιδιοκτησία αποτελούσε την οικονομική βάση για την αυτοσυντήρηση και ισχυροποίηση του κόμματος - ιδιαίτερα της κομματικής ελίτ - που ανυψώθηκε πάνω από την κοινωνία.


Αυτά τα συστήματα, που μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε ως ιδιότυπα αυταρχικά καθεστώτα, αποτέλεσαν μια απόπειρα εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού, καταδικασμένης πια, ιδιαίτερα μετά τις καταρρεύσεις τους , στις συνειδήσεις των πολιτών του κόσμου , αποτελούν παραδείγματα αποφυγής, μαζί με τη στρατηγική που οδήγησε σ' αυτή τη μορφή εξουσίας.

Το ΚΚΕ όμως,  επιμένει μονολιθικά σ' αυτή τη στρατηγική και μάλιστα αναστύλωσε και επίσημα στο βάθρο του τον σταλινισμό, και για το ΚΚΕ ήταν χρήσιμα τα τείχη, όπως ήταν και σωστή η εισβολή των τανκς στην Πράγα.


Κι αναρωτιέμαι,
οι χιλιάδες αγωνιστές που έπεσαν για τις ιδέες της αριστεράς, της λαοκρατίας και του σοσιαλισμού, και μέσα απο τις γραμμές του ΚΚΕ, άραγε είχαν στο μυαλό τους την οικοδόμηση στρατοπέδων γκουλάγκ για τους με διαφορετικά άποψη 
και 
ανύψωση τειχών απομόνωσης τους, από τους κακούς του υπόλοιπου κόσμου;

Τείχη που έπεσαν εν μια νυκτί, γιατί η ανθρωπότητα δεν θέλει τείχη, θέλει ειρήνη, θέλει δημοκρατία, αξιοκρατία, κοινωνικές ελευθερίες.

Εχει ανάγκη το Φώς κι όχι το κομματικό μαύρο σκοτάδι.

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

20 χρόνια από την πτώση του τείχους και ο ρόλος της Αριστεράς



20 χρόνια συμπληρώνονται στις 9 Νοέμβρη, από τα μεσάνυχτα της 9ης του αντίστοιχου έτους 1989, που έπεσε το τείχος που χώριζε το ανατολικό από το δυτικό Βερολίνο.
Που χώριζε δύο κόσμους για 40 ολόκληρα χρόνια.
Το τείχος έπεσε και ο "υπαρκτός σοσιαλισμός"  κατέρρευσε.
Οι ΗΠΑ, το ΔΝΤ, η ΕΕ (ΕΟΚ τότε),οι Ευρωπαικές και Διεθνείς τράπεζες με διθυραμβικά σχόλια , υποσχέθηκαν τον παράδεισο στους λαούς που βγήκαν από το τέλμα του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Ακολούθησε μια γενικευμένη ευφορία κι ένα κύμα ενθουσιασμού.
Για να ξεχαστούν στην συνέχεια και να απλωθεί παντού  η σιωπή της ιστορίας, έχοντας μείνει μόνο οι πανηγυρισμοί.
Οι κομμουνιστές ηττήθηκαν ( ο Χόνεκερ στη φυλακή, ο Ζίφκοφ σε περιοσρισμό, ο Τσαουσέσκου εκτελέστηκε.) στη Γιουγκοσλαβία άρχισε η αποσκίρτηση δημοκρατιών που οδήγησε τον κακερματισμό της, όπως επίσης και της πάλαι ποτέ κραταιάς υπερδύναμης ΕΣΣΔ.
Τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαικές ελευθερίες είναι το ζητούμενο, ενώ η φτώχεια και η ανέχεια, η μετανάστευση και η διαφθορά με την εγκληματικότητα αποτελούσαν και εξακολουθούν να αποτελούν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά.
Η απροθυμία της ΕΕ να συμβάλλει στην δημιουργία προυποθέσεων ενσωμάτωσης των χωρών αυτών στο ευρωπαικό σύστημα οικονομικής και κοινωνικής εξέλιξης συνέβαλε ώστε η ευφορία να παραχωρήσει τη θέση της στη γενικευμένη απογοήτευση.
Η ένταξη αρκετών νέων χωρών στην συνέχεια στην ΕΕ καθόλου δεν συνέβαλλε , με τον τρόπο που έγινε, στην ελαχιστοποίηση των προβλημάτων τους.

Ακολούθησε η δραματική κατάρρευση της ευρωπαικής σοσιαλδημοκρατίας και μαζί της ολόκληρη η πολιτική γεωγραφία που είχε βασισθεί σε υπαρκτούς ιδεολογικούς και ταξικούς διαχωρισμούς και στην ιστορική αντίθεση Δεξιάς-Αριστεράς.

Η Αριστερά που ήταν πάντα η συνιστώσα εκείνη του πολιτικού συστήματος, που με την στάση της και τη δράση της έδινε ουσία και νόημα στους κοινωνικούς  αγώνες, που συσπείρωνε και κινητοποιούσε την εργατική τάξη και τους κοινωνικούς φορείς, εγκατέλειψε τις κοινωνικές ανησυχίες και δεσμεύσεις της.
Μεταβλήθηκε σύντομα σε απολογητή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και η Σοσιαλιστική Διεθνής , που είχε αναγνωριστεί και καταξιωθεί σαν φορέας παραγωγής ιδεών και ανάδειξης μεγάλων και εμπνευσμένων ηγετικών προσωπικοτήτων, αντιγράφει ανιαρά, ακόμη και σήμερα, το αποτυχημένο πολιτικό και κοινωνικό μοντέλο των ΗΠΑ
Τη θέση των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και των  πολιτικών συγκρούσεων, έχει πάρει η τέχνη της διαχείρησης.
Οι ιδεολογικές αναζητήσεις είναι έξω από τα ενδιαφέροντα και της προτεραιότητες των ηγετών της κεντροαριστεράς.
Το "κράτος πρόνοιας", τα "κοινωνικά δικαιώματα", η "κοινωνική αλληλεγγύη" είναι μακρινές και συχνά έννοιες ανεπιθύμητες.
Η Αριστερά όμως , παρά την ενορχηστωμένη προσπάθεια των απολογητών της αγοράς και των δυνάμεων της συντήρησης να την εκθέσουν πολιτικά και να την ενοχοποιήσουν, παραμένει η θεμελιακή εγγύηση για την ανασύνταξη των Λαικών Δυνάμεων, την ανασυγκρότηση του θρυμματισμένου κοινωνικού ιστού και την ανοικοδόμηση μιας κοινωνίας διαμετρικά αντίθετης από εκείνη που προσπαθεί να μας επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Αν το κομμουνιστικό μοντέλο διακυβέρνησης  κατέρρευσε εξαιτίας των αυταρχικών δομών της εξουσίας και ο καπιταλισμός δεν αποτελεί  παρά μια τερατώδη αποτυχία, η Αριστερά παρά την κρίση στρατηγικής με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη (από τις ολέθριες επιλογές των ηγεσιών της), εξακολουθεί να αποτελεί πηγή ελπίδας για δισεκατομμύρια πολίτες του κόσμου.
Τα μηνύματα  για την επιστροφή της Αριστεράς είναι πολλά και ενθαρρυντικά, όπως το κίνημα ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ( που οδήγησε στο  παραλίγο παγκόσμιο κραχ) είναι από τα σημαντικότερα.
Παντού , στους δρόμους, των ευρωπαικών χωρών μια άλλη Αριστερά γεννιέται.
Μια Αριστερά της δημοκρατίας, της κοινωνικής διακαιοσύνης, της αλληλεγγύης, του διεθνισμού και της παγκόσμιας ειρήνης.
Μέσα απο τους κοινωνικούς αγώνες η Αριστερά θα ξαναβρεί την έμπνευση και τη δύναμη της, ενώ  το ανοργάνωτο λαικό κίνημα θα πάρει απαιτητική μορφή διεκδίκησης, θα αποτελεί την ελπίδα.
Πρέπει να απαντήσει όμως  σε ορισμένα στρατηγικού χαρακτήρα ερωτήματα.
Το πρώτο αφορά στο δέον γενέσθαι προκειμένου να επανασυνδεθεί μη το νήμα της ιστορίας που την είχε αναδείξει σε φορέα παραγωγής ιδεολογίας και δύναμη κοινωνικής αλλαγής.
Το δεύτερο είναι  να αποκαταστήσει τη σχέση εμπιστοσύνης με εκείνες τις κοινωνικές δυνάμεις που συμπορεύτηκε και η οποία , με αποκλειστική της ευθύνη, έχει διαρραγεί.
Πρέπει δηλαδή να ακολουθήσε ακριβώς αντίθετη πορεία από αυτή που οδήγησε στην απο-ιδελογικοποίηση, την παρακμή και την ήττα.
Πρέπει να οριοθετήσει ιδεολογικά τη σχέση Αριστεράς - Δεξιάς , με  ξεκάθαρο τρόπο και δράση.
Αυτά αποτελούν ίσως τις αναγκαίες προυποθέσεις για την επαναθεμελίωση και την ανασύνταξη των δυνάμεων της αριστεράς.

Η δίκαιη ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου, η πλήρης απασχόληση, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η αντιμετώπιση της ανεργίας, της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, η προστασία του περιβάλλοντος, η κατοχύρωση των ασφαλιστικών και η διεύρυνση των εργασιακών διακαιωμάτων των εργαζομένων αλλά και η δημοκρατία, η ελευθερία και η ειρήνη είναι ποιοτικά στοιχεία μιας στρατηγικής που μπορεί να  ανανεώσει σε βάθος και με τρόπο ριζοσπαστικό το νέο ταξικό όραμα της Αριστεράς .


Αν η εκδοχή των παλιών οραμάτων της Αριστεράς έχει τελειώσει , αν η ουτοπία που σηματοδότησε ο Οκτωβριανή Επανάσταση έχει ολοκληρωτικά καταστραφεί, οι προσπάθειες για την αναζήτηση μιας "νέας ουτοπίας" και ενός νέου συλλογικού οράματος δεν πρέπει να σταματήσουν ποτέ.

Γιατί άλλωστε, η Αριστερά μεταφέρει το βάρος μιας συναρπαστικής ιστορίας, που είναι ταυτισμένη με τους συμβολισμούς, τις ιδέες και τις αξίες που αποτελούν τους κεντρικούς κώδικες του πολιτικού μας πολιτισμού.